Εικονική επιχείρηση τουρκικών ειδικών δυνάμεων με βαθιά διείσδυση στη Σάμο σημειώθηκε σήμερα το μεσημέρι. Το τουρκικό ελικόπτερο πέταξε στη ΒΑ περιοχή του νησιού της Σάμου στις 14:35 στα 3.000 μέτρα ύψος δοκιμάζοντας την ετοιμότητα του ελληνικού δικτύου Αεράμυνας.

Άφωνοι έμειναν οι κάτοικοι της Σάμου στο άκουσμα του χαρακτηριστικού ήχου ενός τουρκικού ελικοπτέρου ειδικών επιχειρήσεων το οποίο πέταξε σε ύψος μόλις 3000 μέτρων  πάνω από  το έδαφος του ακριτικού νησιού.

Λόγω και της φοράς του ανέμου ο ήχος του ελικοπτέρου ήταν εκκωφαντικός με αποτέλεσμα να ανησυχήσουν διακρίνοντας κιόλας εν συνεχεία ορισμένοι τα τουρκικά εθνόσημα.

Όπως αναφέρει το ΓΕΕΘΑ:

      Τουρκικό ελικόπτερο AS-532 Cougar, το οποίο εισήλθε στο FIR ΑΘΗΝΩΝ στις 14:33,  πραγματοποίησε υπέρπτηση άνωθεν ΒΑ άκρου ν. Σάμου στις 14:35 σε ύψος 10.000 ποδών. Το ελικόπτερο εξήλθε του FIR ΑΘΗΝΩΝ στις 14:37.

     Το εν λόγω ελικόπτερο αναγνωρίσθηκε, σύμφωνα με τους διεθνούς κανόνες και κατά πάγια πρακτική.

Όλα δείχνουν ότι επρόκειτο για άσκηση διείσδυσης ειδικών δυνάμεων καθώς το ελικόπτερο ήταν Cougar AS 532AL CSAR ειδικών επιχειρήσεων της τουρκικής Αεροπορίας και όχι του Ναυτικού (όπως είχε εκτιμηθεί αρχικά) που μπορεί να είχε απογειωθεί από κάποια παραπλέουσα  τουρκική φρεγάτα. Η τουρκική Αεροπορία διαθέτει 20 ελικόπτερα AS 532UL/AL Cougar Mk1 εκ των οποίων τα 14 είναι "-UL" και τα υπόλοιπα 6 "-AL". .

Το γεγονός αυτό, ότι δηλαδή ήταν ελικόπτερο της Αεροπορίας και όχι του Ναυτικού  καταδεικνύει από μόνο  την ιδιαίτερη «ποιότητα» της πρόκλησης. Επρόκειτο  για διατεταγμένη πτήση με στόχο την υπέρπτηση πάνω από τη Σάμο συνέχεια των χθεσινών 19 παραβιάσεων του Εθνικού Εναέριου Χώρου αριθμός παραβιάσεων μέσα σε μια ημέρα που έχει να συμβεί πολλά χρόνια.

Το τουρκικό σχέδιο όμως δεν εξαντλήθηκε μόνο με την υπέρπτηση του ελικοπτέρου.

Το Cougar κατά τη διάρκεια της πτήσης του υποστήριζαν τουλάχιστον 12 τουρκικά μαχητικά με ιδιαίτερα μεγάλο αριθμό των οπλισμένων αεροσκαφών - 6 στον αριθμό- τα οποία πραγματοποίησαν 3 παραβάσεις του FIR Αθηνών και 3 παραβιάσεις  του Εθνικού Εναέριου Χώρου.

Όπως είχαμε αναφέρει και εχθές το γεγονός δεν είναι άσχετο με την ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ από την Ελλάδα και τους φόβους των Τούρκων ότι η Αθήνα θα επιχειρήσει κινήσεις στο Αιγαίο -καθόλα νόμιμες προς το διεθνές δίκαιο βέβαια- αναφορικά με την ΑΟΖ.

Είναι κάτι που είχε πρωτοδιατυπώσει στις 2 Ιανουαρίου μέσω δημοσιεύματος της τουρκικής φιλοκυβερνητικής εφημερίδας «Yeni Şafak».

Όπως είχε υποστηρίξει τότε  η «Yeni Safak», με την ανάληψη της ελληνικής προεδρίας υπάρχει σοβαρή πιθανότητα η ελληνική πλευρά να αδράξει την ευκαιρία  για να προχωρήσει στην επίσημη αναγνώριση της ΑΟΖ, που σχετίζεται με την ύπαρξη και εκμετάλλευση των τεραστίων ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο στην ευρύτερη περιοχή της Κύπρου.

«Η Τουρκία δεν πρόκειται να επιτρέψει με κανένα τρόπο να συμβεί αυτό. Η Τουρκία θα συνεχίσει απτόητη τις έρευνες για την ανακάλυψη με την προοπτική άμεσης εκμετάλλευσης των ενεργειακών κοιτασμάτων στην ανατολική Μεσόγειο και σε δεύτερη φάση και στο Αιγαίο», επισημαίνει η εφημερίδα.

Η Ελλάδα, από την στιγμή που το Κοινοβούλιο της Ιαπωνίας εγκρίνει το άρθρο για τον εφοδιασμό του πυρηνικού εργοστασίου που θα κατασκευάσει γαλλο-ιαπωνική κοινοπραξία στην Μερσίνα με χρησιμοποιημένο σε ατομικές βόμβες καύσιμο του πυρηνικού αντιδραστήρα, κάτι που ανοίγει το δρόμο για απόκτηση πυρηνικών όπλων θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια πραγματικότητα την οποία πάση θυσία θα πρέπει να εμποδίσει να γίνει πράξη.

Και όταν λέμε "πάση θυσία" αυτό περιλαμβάνει και την στρατιωτική δράση. Εκτός και αν αποφασίσει να αποκτήσει και αυτή πυρηνικά όπλα.

Ο μύθος που κυκλοφορεί μεταξύ των στρατιωτικών συντακτών του υπουργείου Εθνικής άμυνας υποστηρίζει ότι όταν στα τέλη της περασμένης δεκαετίας, ο -τότε- υπουργός Εθνικής Άμυνας Άκης Τσοχατζόπουλος επισκεπτόμενος τη Μόσχα συζητούσε με ανώτατο Ρώσο αξιωματούχο τη προμήθεια “έξυπνων όπλων” για τις ανάγκες των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, από λάθος στην μετάφραση οι Ρώσοι θεώρησαν ότι τίθεται ζήτημα απόκτησης πυρηνικών όπλων από την Ελλάδα με την βοήθεια της Ρωσίας.

Συγκεκριμένα ο μεταφραστής που είχε αναλάβει τη μετάφραση, μη εξοικειωμένος με τη σύγχρονη στρατιωτική ορολογία, απέδωσε τα “έξυπνα όπλα” που ζητούσε ο Α.Τσοχατζόπουλος, ως …”πυρηνικά όπλα”! Την αρχική έκπληξη του Ρώσου συνομιλητή έκπληκτος Ρώσος συνομιλητής την διαδέχθηκε η φράση "Το συζητάμε και αυτό"!

Άρα υπάρχει και αυτή η λύση (τέθηκε για πρώτη φορά κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1976), αλλά οι άλλες είναι απείρως πιο εύκολες: 

Ιστορικά, αριθμούνται πέντε προσπάθειες αντιμετώπισης της απόκτησης πυρηνικής ικανότητας από εχθρικό κράτος με στρατιωτικά μέσα:

- Η καταδρομική επιχείρηση στη Νορβηγία το Φεβρουάριο του 1943 (Operation Sunnerside) που είχε ως αποτέλεσμα τη προσωρινή διακοπή λειτουργίας του εργοστασίου βαρέου ύδατος στο Βέμορκ. Οι συμμαχικοί αεροπορικοί βομβαρδισμοί που ακολούθησαν κατέστρεψαν ολοσχερώς τις εγκαταστάσεις ενώ η βύθιση του πλοίου που μετέφερε στη Γερμανία τα 613 παραχθέντα κιλά βαρέου ύδατος από Νορβηγούς πράκτορες, σήμανε το τέλος της χιτλερικού προγράμματος για την κατασκευή ατομικής βόμβας. Η επιχείρηση ίσως έκρινε και τον Β'ΠΠ.

- Η επιδρομή 8 μαχητικών αεροσκαφών F-16 συνοδεία 2 F-15 της Ισραηλινής Αεροπορίας στο Οsiraq κατέστρεψαν στις 7 Ιουνίου 1981 τον υπό κατασκευή με γαλλική βοήθεια αντιδραστήρα ελαφρού ύδατος Τammuz-1 στο συγκρότημα της Αl Tuwaitha (Operation Opera).

- Οι επτά επιθέσεις του Ιράκ μεταξύ 1980-88 στον, υπό κατασκευή με γερμανική βοήθεια, ιρανικό πυρηνικό σταθμό δύο αντιδραστήρων ελαφρού ύδατος του Bushehr.

- Οι συμμαχικοί βομβαρδισμοί μεταξύ 17 Ιανουαρίου-27 Φεβρουαρίου κατέστρεψαν τις τρείς από τις επτά κύριες πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράκ, μεταξύ των οποίων της Al Sharqat, της Al Tarmiya και της Al Tuwaitha (Operation Desert Storm). Στη τελευταία περίπτωση οι ερευνητικοί αντιδραστήρες βρισκόντουσαν σε λειτουργία.

- Η ισραηλινή επίθεση στον υπό κατασκευή πυρηνικό αντιδραστήρα της Συρίας στη θέση Al Kabir την 6η Σεπτεμβρίου 2007 (“Επιχείρηση Orchard”)

Επισημαίνεται ότι όλες οι παραπάνω προληπτικές αεροπορικές επιθέσεις είχαν 100% πολιτική νομιμοποίηση.

Μια προληπτική επίθεση για τη καταστροφή των πυρηνικών εγκαταστάσεων που θα ανεγερθούν στο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας (στη θέση Ακκούγιου της Μερσίνας, βορειοδυτικά της Κύπρου και στην Σινώπη, 250 περίπου χλμ. βορειοανατολικά της Άγκυρας) δε θεωρείται δύσκολο εγχείρημα με βάση τις σημερινές επιχειρησιακές δυνατότητες των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Ενδεικτικά θα μπορούσε να αναφερθεί η αποστολή 4 μαχητικών αεροσκαφών Μirage 2000-5 εξοπλισμένων με βλήματα υποστρατηγικής κρούσης Scalp-EG για τη καταστροφή ισάριθμων αντιδραστήρων με τη συνοδεία F-16 Adv. (σύμμορφες δεξαμενές καυσίμου και συνδυασμό ΑΜRAAM/IRIS-T) και ενός αεροσκάφους έγκαιρης προειδοποίησης & ελέγχου ΕΜΒ-145Η που θα επιχειρεί στο τρίγωνο Ρόδου-Κρήτης-Κύπρου.

Σαφώς μια τέτοια ενέργεια είναι πιθανό ότι θα προκαλέσει ανταποδοτικό χτύπημα στο τόξο Έβρου-Αιγαίου-Κύπρου, αλλά ίσως και όχι, αν το κτύπημα είναι "αόρατα" εγκεκριμένο από Ουάσιγκτον και Μόσχα...

O χρόνος λιγοστεύει πλέον επικίνδυνα...

Η Τουρκία και επίσημα πλέον ξεκινά την μεγάλη περιπέτεια για την απόκτηση πυρηνικών όπλων: Σε ρεπορτάζ της η ιαπωνική εφημερίδα Asahi Shimbun(ημερήσια κυκλοφορία 8.000.000 αντίτυπα)  με τίτλο «Japan’s energy pact with Turkey raises nuclear weapons concerns», (διαβάστε το εδώ) αποκαλύπτει ότι ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρ.Τ.Ερντογάν προκειμένου να κλείσει την συμφωνία ύψος 22 δισ. δολ. με την γαλλο-ιαπωνική κοινοπραξία, ζήτησε και πέτυχε την δυνατότητα απόληψης από τους αντιδραστήρες καυσίμου για πυρηνικά όπλα μέσω της πρόβλεψης χρήσης στους αντιδραστήρες εμπλουτισμένου ουρανίου!

Αυτό θα επιτρέψει στην Τουρκία την κατασκευή πυρηνικών όπλων πριν από τα μέσα της επόμενης δεκαετίας.

Συγκεκριμένα για να κλείσει η συμφωνία με την Mitsubishi Heavy Industries και τη γαλλική Areva για την κατασκευή του δεύτερου πυρηνικού σταθμού στη Σινώπη του Εύξεινου Πόντου, απαίτησε την προσθήκη όρου στη σύμβαση για την κατασκευή του δεύτερου πυρηνικού σταθμού της Τουρκίας που επιτρέπει τον εμπλουτισμό ουρανίου και την εξαγωγή πλουτωνίου από χρησιμοποιημένο πυρηνικό καύσιμο!

Από αυτό, δηλαδή, που ανακτάται από τις πυρηνικές βόμβες που καταστρέφονται βάσει διεθνών συνθηκών ή λόγω παλαιότητας και το οποίο χρησιμοποιείται εν συνεχεία για ειρηνικές χρήσεις.

Το δημοσίευμα επικαλείται ανώνυμο αξιωματούχο του υπουργείου Εξωτερικών της Ιαπωνίας, σύμφωνα με τον οποίο ο μυστικός όρος προστέθηκε στην σύμβαση ύψους $22 δισ. εκ των υστέρων και κατ΄απαίτηση της ισλαμικής κυβέρνησης της Τουρκίας και το αποδέχθηκε ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Σίνζο Αμπε!

Η προσθήκη αυτού του όρου αναμένεται να προκαλέσει αντιδράσεις στην Ιαπωνία καθώς έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική της Μη Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων που ακολουθεί η χώρα (αναμένεται να τεθεί προσεχώς προς έγκριση από την ιαπωνική Βουλή), αλλά τα λεφτά είναι πολλά και ο Ρ.τ.Ερντογάν ήταν σαφής: Αν δεν υπήρχε αυτός ο όρος δεν θα υπέγραφε το συμβόλαιο.

Το τι σημαίνει η απόκτηση πυρηνικών όπλων από την Τουρκία για την Ελλάδα, αλλά και την ευρύτερη περιοχή, είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό. Υποτέλεια και δορυφοροποίηση, αλλά και παραχώρηση ελέγχου σε πρώτη φάση και εδαφών σε δεύτερη.

Η Άγκυρα είχε προσπαθήσει και στην περίπτωση του ρωσικής κατασκευής πυρηνικού εργοστασίου στο Αkkuyu της Μερσίνης, να αποκτήσεις εμπλουτισμένο πυρηνικό καύσιμο, αλλά η Ρωσία δεν "τσίμπησε" από το δέλεαρ των 20 δισ. δολ. 

Το ρωσικής κατασκευής πυρηνικό εργοστάσιο τεσσάρων αντιδραστήρων των 1200MW έκαστος θα είναι μάλλον τύπου VVER-1200 συμπιεσμένου ύδατος.

Όμως οι Ρώσοι αρνήθηκαν να έχει την ικανότητα καύσης πολλών τύπων καυσίμων ούτε να έχει την δυνατότητα ανατροφοδότησης του σε καύσιμα εν ώρα λειτουργίας, προϋποθέσεις απαραίτητες για να μπορέσει να γίνει απόληψη του καυσίμου και για "άλλες" χρήσεις.

Ταυτόχρονα η Τουρκία θα είναι δεσμευμένη να χρησιμοποιεί εισαγόμενο ρωσικό καύσιμο.

Αυτό όμως δεν συνέβη στην περίπτωση του συμβολαίου με τους Ιάπωνες.

Η συστηματική προσπάθεια απόκτησης πυρηνικών όπλων από την Τουρκία είχε ξεκινήσει στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Η Τουρκία τότε προσπαθούσε να αγοράσει ένα πυρηνικό εργοστάσιο τύπου CANDU από τον Καναδά που θα της επέτρεπε να τροφοδοτεί τον αντιδραστήρα με φυσικό ουράνιο, ή με MOX (Mixed Oxide Fuel) που είναι ένα μείγμα φυσικού ουρανίου και πλουτωνίου από αυτό που ανακτάται από τις πυρηνικές βόμβες που καταστρέφονται βάσει διεθνών συνθηκών ή λόγω παλαιότητας.

Τέλος η Τουρκία θα είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει καύσιμο Th/U233 (Θόριο / Ουράνιο-233).

Επειδή λοιπόν το κύριο καύσιμο που καίει ο CANDU είναι το φυσικό ουράνιο, η Τουρκία δεν θα υφίστατο τον έλεγχο των πυρηνικών κρατών στη ροή του εμπλουτισμένου ουρανίου που θα της προμήθευαν σε περίπτωση διαφορετικής τεχνολογίας αντιδραστήρα.

Δεδομένου ότι η τροφοδοσία σε καύσιμο και η αφαίρεση του πλούσιου σε πλουτώνιο αποβλήτου δεν προαπαιτεί την διακοπή λειτουργίας του αντιδραστήρα, η Τουρκία αποκτούσε την ιδανική υποδομή παραγωγής πλουτωνίου χωρίς να μπορεί να την ελέγξει η διεθνείς κοινότητα.

Επίσης η δυνατότητά του CANDU να καίει και ΜΟΧ που εμπεριέχει πλουτώνιο ανακτημένο από ατομικά όπλα έδιδε τη θεωρητική δυνατότητα στη Τουρκία να εισάγει ΝΟΧ για δήθεν καύσιμο, στη θέση αυτού να χρησιμοποιήσει φυσικό ουράνιο από τα αποθέματά της και από το NOX που εισήγαγε ως δήθεν καύσιμο να «κλέψει» το πλουτώνιο για κατασκευή ατομικού όπλου.

Δηλαδή μπορούσε να αποθηκεύσει γρήγορα αρκετές ποσότητες πλουτωνίου για την κατασκευή πολλών ατομικών βομβών.

Μια δεσμίδα καυσίμου ΝΟΧ εμπεριέχει 232g πλουτώνιο, που σημαίνει ότι από 26 δεσμίδες μπορούν να «κλαπούν» 6kg πλουτωνίου για την παραγωγή μιας πυρηνικής βόμβας σαν της Nagasaki. Στην περίπτωση εξελιγμένου NOX (374g) 16 δεσμίδες αρκούν. Ένας αντιδραστήρας χρειάζεται 61 δεσμίδες.

Η συμφωνία με τον Καναδά δεν υλοποιήθηκε γιατί όλοι στην Δύση κατάλαβαν τι το ήθελε το συγκεκριμένο εργοστάσιο η Τουρκία.

Πέραν όμως αυτών η ίδια η Τουρκία δεν ήταν έτοιμη για τέτοια άλματα. Δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα: Μια χώρα με πολιτικό προφίλ περιφερειακής υπερδύναμης, με μεγάλη οικονομική ανάπτυξη (συμμετέχει στους G20) και τεράστια αμυντική βιομηχανία που μεταξύ άλλων της δίνει την ικανότητα να κατασκευάσει πυραύλους-φορείς πυρηνικών κεφαλών.

Η "πυρηνική" Τουρκία προβάλλεται από την τουρκική πλευρά σαν μια αποδεκτή λύση προκειμένου να αποτραπεί μία ανεξέλεγκτη διασπορά με την πυρηνικοποίηση τρίτων λιγότερο δημοκρατικών χωρών όπως η Αίγυπτος και η Σ. Αραβία και ως "απάντηση" σε ένα πυρηνικό Ιράν

Άλλωστε πλέον δεν κρύβονται: Το τουρκικό Κέντρο Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Αναλύσεων TURKSAM σε μελέτη του με τίτλο: «Η Τουρκία Γίνεται Πυρηνική Δύναμη», επισημαίνει τα εξής: «Στο εγγύς μέλλον η Τουρκία θα αναγγείλει ότι θα γίνει πυρηνική δύναμη, δεδομένου ότι έχει την τεχνολογία να παράγει πυρηνικά όπλα. Την τελευταία δεκαετία η Τουρκία επενδύει στην τεχνολογία πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς. Ωστόσο η διεθνής κοινότητα, η οποία ενδιαφέρεται περισσότερο για την πυρηνική τεχνολογία και λιγότερο για την πυραυλική, παρακολουθεί με προσοχή την Τουρκία.»

Παρακολουθώντας τη στρατηγική της Άγκυρας στους τομείς των επιστημών, της τεχνολογίας και της άμυνας, διαπιστώνεται ότι οι Τούρκοι ενδιαφέρονται σφόδρα και επενδύουν πολλά στα πυραυλικά συστήματα μεγάλου βεληνεκούς.

Μια ασφαλής ένδειξη περί της πρόθεσης ανάπτυξης πυρηνικών όπλων, είναι τα μεγάλα προγράμματα κατασκευής βαλλιστικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς, διότι πύραυλοι συμβατικής γομώσεως με αυτά τα βεληνεκή έχουν περιορισμένη στρατιωτική αξία σε σύγκριση με το κόστος ανάπτυξης και κατασκευής τους.

Σήμερα η Τουρκία εμφανίζεται να έχει στη κατοχή της σαράντα πυρηνικές κεφαλές Β61, για αεροπορική χρήση, ενώ πενήντα επιπλέον βρίσκονται αποθηκευμένες στην αεροπορική βάση του Ιncirlik, γεγονός που επιβεβαίωσε και το ΝΑΤΟ δια του εκπροσώπου του, επισημαίνοντας ότι “τα πυρηνικά όπλα ανήκουν στα κράτη-μέλη“.

Το αδιευκρίνιστο καθεστώς ελέγχου που φαίνεται να διέπει τις σαράντα πυρηνικές κεφαλές θα πρέπει να εντείνουν το προβληματισμό της ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, ιδιαίτερα εάν επιβεβαιώνονται οι πληροφορίες ότι αυτές έχουν μεταφερθεί δυτικά και συγκεκριμένα στην αεροπορική βάση του Balikesir, έδρα της 9ης Κύριας Βάσης Αεριωθούμενων και στην αεροπορική βάση του Akinci, έδρα της 4ης Κύριας Βάσης Αεριωθούμενων.

Οι παραπάνω δύο βάσεις φιλοξενούν από έξι ειδικούς Θόλους Αποθήκευσης Όπλων (Weapons Storage Vault/WSV) στο εσωτερικό ενισχυμένων καταφυγίων και είναι ενταγμένες στον επιχειρησιακό σχεδιασμό των ΗΠΑ για εξαπόλυση πυρηνικών όπλων από τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη.

Η κατοχή πυρηνικών όπλων από το μοναδικό (στρατιωτικά) αντίπαλο της Ελλάδας θα πρέπει να αποφευχθεί ή σε περίπτωση αποτυχίας της προληπτικής διπλωματίας, να αναληφθούν άμεσες ενέργειες.

Το πώς θα γίνει αυτό είναι ιστορική ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας της χώρας.

Πάντως, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν συναινέσει σιωπηλά στην απόκτηση πυρηνικών όπλων από την Τουρκία. Οπότε μην είναι και τόσο βέβαιοι ότι θα είναι αναγκαστικά σύμμαχοί μας στην προσπάθεια ανάσχεσης μιας "πυρηνικής" Τουρκίας.