Συγκεκριμένα, η ισχυρότατη πλέον φημολογία θέλει να κατατίθενται στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) οι συντεταγμένες για το σύνολο της ελληνικής ΑΟΖ, εντός της εβδομάδας που μας έρχεται. Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες η ελληνική κίνηση θα αφορά και στην υφαλοκρηπίδα (η συγκεκριμένη αναφορά χρήζει διευκρινήσεων).Τις τελευταίες ώρες έχει ενταθεί η φημολογία ότι η χώρα μας είναι πλέον έτοιμη να προχωρήσει στο επόμενο βήμα όσον αφορά την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), ανακατεύοντας αποφασιστικά την τράπουλα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Το σκεπτικό της κυβέρνησης είναι ορθό, εάν τελικά η ισχυρότατη – το τονίζουμε – φημολογία μετουσιωθεί σε πράξεις.

Πρώτο στοιχείο της ανάλυσης που έχει επικρατήσει είναι ότι όσο καθυστερούσε η χώρα τόσο αναβαλλόταν η έναρξη της όποιας διαδικασίας (ευχή είναι να παραμείνουν μόνο στο διπλωματικό πεδίο…) που θα οδηγήσει σε κάποιο τελικό αποτέλεσμα. Άρα, η Ελλάδα που έχει ως στρατηγικό στόχο την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων ως τμήμα της στρατηγικής εξόδου από την οικονομική κρίση και ανάπτυξη της χώρας, δε είχε καμία απολύτως δυνατότητα να περιμένει.

Δεύτερο θέμα είναι ότι έχει συνειδητοποιηθεί επαρκώς ότι όσο φιλότιμες και να είναι οι προσπάθειες στις Ένοπλες Δυνάμεις, ο χρόνος δουλεύει σε βάρος τους. Κάτι το οποίο σημαίνει ότι η σημερνή αξιοπρεπής επιχειρησιακή κατάσταση θα μπορούσε να «αλλοιωθεί» συν τω χρόνω, οπότε και σε αυτό τον τομέα η άμεση κινητοποίηση προέβαλλε ως η μοναδική επιλογή, αν και παρασκηνιακάβρίσκονται σε εξέλιξη διεργασίες που θα μπορούσαν αν οδηγήσουν σε σημαντική ενίσχυση – διατήρηση της επιχειρησιακής ικανότητας, ενώ «στοχευμένες παρεμβάσεις» με χαμηλό κόστος μπορούν να οδηγήσουν σε δυσανάλογα θετικά ως προς το χαμηλό κόστος αποτελέσματα.

Τρίτο θέμα, το διπλωματικό επίπεδο όπου οι συσχετισμοί είναι ευνοϊκοί. Η νορμάλ συμπεριφορά της ελληνικής πλευράς, καθώς επίσης και η έμφαση στην περιοχή που δίνεται από πλειάδα ισχυρών δρώντων του διεθνούς συστήματος για λόγους που έχουν αναλυθεί πολλές φορές, έχει εξασφαλίσει στην Ελλάδα πολλά «ευήκοα ώτα», πολλούς που έχουν λόγους να επιθυμούν να στηρίξουν την Ελλάδα σε αυτή την καμπή και έχουν ως σύμμαχο και το διεθνές δίκαιο. Αυτό δε αποκλείει να απαιτηθούν επιμέρους συμβιβασμοί, ωστόσο, το μεγάλο όφελος είναι ότι θα έχει ξεκινήσει μια διαδικασία και μάλιστα σε χρονική στιγμή όπου οι πλευρές που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προβλήματα έχουν πολλά μέτωπα ανοικτά…

Τέταρτο και σημαντικότερο, ακόμα και μόνη της να αφηνόταν η Ελλάδα, έχει τη στρατιωτική ισχύ να προκαλέσει τέτοια ζημιά στον γνωστό αντίπαλο που στη σημερινή συγκυρία έχει πολύ περισσότερα να χάσει από παράλογες ενέργειες αφού η οικονομική του ανάπτυξη έγινε με μεγάλες θυσίες και θα ήταν κρίμα και άδικο για την κοινωνία του να γυρίσει πίσω τον χρόνο, ενώ οι συνέπειες από την κατάρριψη του «ατσαλάκωτου μύθου» για την ισχύ του θα είναι τρομακτικές σε περιφερειακό επίπεδο, δηλαδή θα υπονομεύσει συνολικότερα την ασφάλειά του και την εξωτερική του πολιτική.

Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι σε αυτό που θα αντιμετωπίσει πιθανότατα εντάσσεται και ο στρατιωτικός εκβιασμός. Φέρεται όμως αποφασισμένη να μην ξανακουστούν δηλώσεις του στιλ «κάναμε πίσω για να μην κλάψουν μανούλες» διότι η τακτική αυτή και η ολιγωρία ενώπιον του φόβου έχει παίξει τον ρόλο της – μαζί με την απαράδεκτη νεοελληνική νοοτροπία – στο οικονομικό μας χάλι στην αυγή του 21ου αιώνα…