Μια "παγωμένη" πρόταση για την απόκτηση πυραύλων εδάφους-εδάφους Iskander-Ε από την Ρωσία έρχεται ξανά στην επιφάνεια μετά την εγκατάσταση μεγάλου αριθμού εγχώριας κατασκευής (με κινεζική τεχνολογία) πυραύλων εδάφους-εδάφους Yildirim  και Kasirga στην περιοχή ευθύνης της 1ης τουρκικής Στρατιάς στην Α.Θράκη.

Η εγκατάσταση τελευταίοι 54 νέων κινητών πυραυλικών συστημάτων (φέρονται σε τετραπλούς εκτοξευτές) WS-1A/B, ακτίνας δράσης 180 χλμ. (τουρκική ορολογία Κasirga) και η επιβεβαίωση εγκατάστασης Yildirim-2 με ακτίνα δράσης 300 χλμ, αλλάζει πολλά δεδομένα.

Τώρα ο τουρκικός Στρατός εγκαθιστά στην Ανατολική Θράκη ένα όπλο κατ'εξοχήν επιθετικό, αφού το σύστημα λόγω των χαρακτηριστικών του (βάρος κεφαλής 150 κιλά, ακτίνα δράσης 180 χιλιόμετρα) και με εξαιρετικά βελτιωμένο σύστημα GPS/INS έχει μειώσει το "κυκλικό σφάλμα" (CEP) στο επίπεδο του <0.1%, σε σχέση με την τελική του ακτίνα δράσης, δηλαδή στα 180 χιλιόμετρα το σφάλμα είναι 180 μ.!

Με στόχο στρατηγεία, κέντρα επικοινωνιών, αεροδρόμια κλπ μέσα σε δευτερόλεπτα, με ταχύτητα 5,2 φορές μεγαλύτερη του ήχου, μία ομοβροντία π.χ. ενός μόνο οχήματος με τέσσερα βλήματα WS-1Α/Β μπορεί να προκαλέσει π.χ. την αχρήστευση του αεροδρομίου της Αλεξανδρούπολης ή να προσβάλλει τους ελληνικούς όρχους των αρμάτων μάχης στην περιοχή της Ροδόπης ή αλλού με συνολικά 600 κιλά εκρηκτικής ύλης.

Η ύπαρξη των πυραύλων εδάφους-εδάφους ATACMS στο ελληνικό οπλοστάσιο δεν αλλάζει πολλά, αφού έχουν σχεδόν την μισή ακτίνα και σαφώς έχουν άλλη αποστολή από τα τουρκικά συστήματα.

Η Ρωσία έχει ξεκαθαρίσει ότι αν ζητηθούν από την Ελλάδα Iskander-E, θα εγκριθεί η εξαγωγή τους. Στην επικείμενη επίσκεψη του Ρώσου υπουργού Άμυνας Σ.Σοϊγκού, πιθανότατα θα τεθεί το ζήτημα

Το Iskander-M το παραλαμβάνουν ήδη οι ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις. Μόλις πρόσφατα, στο πολύγωνο δοκιμών, στην περιοχή «Καπούστιν Γιάρ» (Kapustin Yar), έγινε η επίσημη τελετή παράδοσης-παραλαβής στον Στρατό Ξηράς της δεύτερης πλήρως συγκροτημένης ταξιαρχίας αυτοκινούμενων εκτοξευτών τακτικών πυραύλων.

Οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ρωσίας εκσυγχρονίζονται και αναβαθμίζουν το πυραυλικό τους οπλοστάσιο.Η δεύτερη ταξιαρχία του συστήματος βαλλιστικών πυραύλων «Iskander» (Μέγας Αλέξανδρος), θα εγκατασταθεί στην περιοχή Κρασνοντάρ, στη Νότιο Ρωσία. Η πρώτη, η οποία παραδόθηκε στο ρωσικό Στρατό αυτό το καλοκαίρι, έχει ήδη πάρει «φύλλο πορείας» για την πόλη Μπιρομπιντζάν, στη ρωσική άπω Ανατολή.

Αν και τα στοιχεία σχετικά με τους «Iskander – M» παραμένουν μυστικά, κατά πληροφορίες, το εξοπλιστικό πρόγραμμα μέχρι το 2020, προβλέπει την ανάπτυξη 10 πλήρως συγκροτημένων ταξιαρχιών. Κάθε χρόνο, λοιπόν, θα εντάσσονται στις ΕΔ από δύο ταξιαρχίες. Κάθε μια από αυτές θα αποτελείται από 12 αυτοκινούμενους εκτοξευτές πυραύλων και το αντίστοιχο «πάρκο» οχημάτων υποστήριξης των συγκροτημάτων.

Μέσα στους υπηρεσιακούς φακέλους που μετέφεραν στους χαρτοφύλακές τους οι Έλληνες αξιωματικοί κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευάγγελου Βενιζέλου, υπήρχε μια λεπτομερής αναφορά για ένα σύστημα, το οποίο όταν αναφέρθηκε στη σύσκεψη που ακολούθησε προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση στη ρωσική πλευρά.

Όχι γιατί δεν είχε επανατεθεί από την ελληνική πλευρά τέτοιο ζήτημα στο παρελθόν, αλλά γιατί το σύστημα, που δεν είναι άλλο από το περίφημο τακτικό βαλλιστικό βλήμα ISKANDER-E, θεωρείται από μόνο του, ως  κατηγορία οπλικού συστήματος, «υψηλής πολιτικής τριβής», ενώ το ίδιο το όπλο συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των δυτικών, αφού θεωρείται «state of the art» στα βαλλιστικά βλήματα.

Είναι γνωστό το ενδιαφέρον του ελληνικού Στρατού (ΕΣ) ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 για το βλήμα ISKANDER-E. Ο βασικός λόγος είναι ότι η Τουρκία ήδη κατέχει και αξιοποιεί επιχειρησιακά τακτικά βαλλιστικά όπλα εγχώριας κατασκευής όπως ο Yildirim και εδώ υπάρχει, σε ψυχολογικό επίπεδο, πλήρης ανισορροπία. Και λέμε ψυχολογικό, γιατί με εξαίρεση τον ISKANDER-E που λόγω επιχειρησιακών χαρακτηριστικών μπορεί να εμπλέξει στόχους με ακρίβεια βλημάτων cruise (!), όλα τα όπλα της κατηγορίας, με εξαίρεση αυτά που φέρουν πυρηνικές κεφαλές, έχουν  μικρή επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα.

Αυτό που έδειξε να απασχολεί τους Ρώσους είναι πρώτον οι αντιδράσεις της Ουάσιγκτον και δεύτερον το γεγονός ότι η τεχνολογία αιχμής του ISKANDER-E θα μπορούσε να τεθεί υπό το μικροσκόπιο των ΝΑΤΟϊκών. Βέβαια υπάρχει και η εξαγωγική έκδοση, για την οποία γίνονται συζητήσεις αυτή τη στιγμή.

Το καλοκαίρι του 2002 το σύστημα ISKANDER-E επιδείχθηκε για πρώτη φορά στον αρχηγό ΓΕΣ και είναι δεδομένο το ενδιαφέρον του ΕΣ για την απόκτησή του, καθώς το όπλο λειτουργεί συμπληρωματικά με το βλήμα ATACMS.

Πρόκειται για την εξαγωγική έκδοση του βλήματος ISKANDER-M (κωδικός ΝΑΤΟ SS-26 Tender) που αναπτύχθηκε από την εταιρεία KBM-KB ως ο αντικαταστάτης της οικογένειας βλημάτων ΟΚΑ 9K714 (SS-23).

Τα βλήματα OKA παρείχαν εμβέλεια που προσέγγιζε τα 500 χλμ. και καταστράφηκαν έως τα τέλη του 1989 στο πλαίσιο της συνθήκης INF (Intermediate Nuclear Forces) του 1987 που είχε ως σκοπό τον περιορισμό των βλημάτων με πυρηνική γόμωση με εμβέλεια από 500 έως και 5.500 χλμ. Το ΟΚΑ αναπτύχθηκε με τη σειρά του για να αντικαταστήσει τα συστήματα 9K72 SS-1C Scud B.

Ωστόσο σε σχέση με τα βλήματα αυτά,  το SS-23 παρείχε CEP της τάξεως των 100 μ. και χρόνο προετοιμασίας μικρότερο των 30 λεπτών. Έτσι η αρχική κωδική ονομασία του ISKANDER ήταν OKA-U και η ανάπτυξή του ξεκίνησε γύρω στο 1984, αλλά η μορφή του οριστικοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90.

Το ISKANDER-Ε είναι ουσιαστικά μη ανασχέσιμο: Έχει σχεδιαστεί ειδικά ώστε να αποφεύγει συστήματα SAM όπως το PATRIOT και για το λόγο αυτό έχει εφοδιαστεί με έναν ενεργό παρεμβολέα (!) μικρού βάρους για την παραπλάνηση των εχθρικών ραντάρ, ενώ σύμφωνα με άλλες πηγές στην τερματική φάση εκτοξεύει αερόφυλλα!

Εκτιμάται ότι η εξαγωγική έκδοση φέρει υποβαθμισμένη έκδοση της συσκευής ECM. Η  έκδοση ISKANDER-M παρέχει μέγιστη εμβέλεια που επεκτείνεται στα 400 χλμ. και το βάρος της γόμωσης φθάνει τα 700 κιλά με δυνατότητα μεταφοράς 72 βομβιδίων.

Ο ISKANDER-E αναπτυγμένος στην ενδοχώρα ή σε περιοχές της Θράκης, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως το υπέρτατο αποτρεπτικό όπλο σε μεγάλο βάθος και να προκαλέσει φθορές σε μεγάλη ποικιλία στόχων στα παράλια και στην ανατολική Θράκη, χωρίς στην ουσία να μπορεί να αντιμετωπιστεί από την υπάρχουσα υποδομή των τουρκικών δυνάμεων.

Η υψηλή του ακρίβεια και η ποικιλία γομώσεων που μπορεί να μεταφέρει  εξασφαλίζουν υψηλό ποσοστό επιτυχίας. Ειδικά στα πρώτα στάδια κάποιας πιθανής εμπλοκής που τα στοιχεία της αεράμυνας του αντιπάλου δεν  έχουν ακόμη δεχθεί ισχυρά πλήγματα και έχουν τη δυνατότητα να προκαλέσουν σημαντική φθορά σε αεροσκάφη που εκτελούν ανάλογες αποστολές.

Το ενδιαφέρον της Τουρκίας για την «ένταξή» της στην οικογένεια των κρατών που χρησιμοποιούν SRBM πρέπει να προβληματίζει την ελληνική πλευρά καθώς μπορεί να δημιουργηθεί –με σχετικά περιορισμένο κόστος– μία «ισχυρή δύναμη πρώτου πλήγματος» που παρέχει υψηλή ακρίβεια, μικρό χρόνο προετοιμασίας, μεγάλο όγκο πυρός και  περιορισμένο (ή και καθόλου) χρόνο προειδοποίησης του αμυνόμενου.

Με σημαντική επιτυχία ολοκληρώθηκε η επιχειρησιακή εκπαίδευση μετά βολών που διεξήγαγε η Σχολή Πυροβολικού (ΣΠΒ).

Σημειώνεται, ότι η ΣΠΒ αποτελεί τον κύριο πάροχο εκπαίδευσης σε αντικείμενα Πυροβολικού στα στελέχη όλων των επιπέδων του Όπλου και ο υπεύθυνος φορέας για την εκπαίδευση σε αντικείμενα σχεδίασης και συντονισμού πυρών υποστήριξης, στοχοποίησης και διαχείρισης παρατηρούμενων βολών.

Η συγκεκριμένη εκπαιδευτική δραστηριότητα έλαβε μέρος στο πεδίο ασκήσεων και βολής του Κέντρου Εκπαίδευσης Πυροβολικού (ΚΕΠΒ) στη Θήβα, από 4 έως 8 Νοεμβρίου 2013, και εντασσόταν στο πλαίσιο της ολοκλήρωσης της πρώτης φάσης εκπαίδευσης των ανθυπολοχαγών και των μόνιμων υπαξιωματικών τάξης 2013.

Κατά τη διάρκεια του πενθημέρου εξετάστηκε από τακτικής άποψης η Πυροβολαρχία σε όλες τις φάσεις του αγώνα και δόθηκε ιδιαίτερη βαρύτητα στη διαδικασία της ταχείας ανάπτυξης.

Η τακτική αυτή επιτρέπει την ανάπτυξη του Πυροβολικού σε περίπτωση που απαιτηθούν πυρά από τις δυνάμεις ελιγμού κατά τη διάρκεια της κίνησης. Η ταχεία ανάπτυξη Πυροβολαρχίας, καταρχήν εκτελείται από φάλαγγα πορείας και χαρακτηρίζεται από την έλλειψη χρόνου για την πλήρη εκτέλεση τοπογραφικής αναγνώρισης και εκτελείται από τον διοικητή της Πυροβολαρχίας ή από τον Αξιωματικό Βολής (ΑΞΒΟΛ).

Η τακτική απαιτεί πολύ υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και πλήρη αποσαφήνιση των καθηκόντων των εμπλεκομένων ώστε να ολοκληρωθεί με επιτυχία στα πολύ περιορισμένα χρονικά όρια που επιβάλλονται.

Στην εκτέλεση της διαδικασίας της ταχείας ανάπτυξης το Πυροβολικό καλείται να εκπέμψει πυρά στο συντομότερο δυνατόν χρονικό διάστημα χωρίς την ύπαρξη τοπογραφικής οργάνωσης,γεγονός που, όπως αναφέρθηκε, καθιστά την εν λόγω διαδικασία ιδιαίτερα δύσκολη λόγω της απαιτούμενης ταχύτητας ενεργειών σε συνδυασμό με την ακρίβεια, από πλευράς ασφαλείας αλλά και αποτελεσματικότητας, στην εκτέλεση των πυρών.

Κατά την διάρκεια της ΤΑΜΣ η ΣΠΒ εφάρμοσε την τακτική της ταχείας ανάπτυξης με την εκτέλεση πυρών παρά το αυξημένο ρίσκο της διαδικασίας, γεγονός που προσέδωσε μεγάλο ρεαλισμό στην εκπαίδευση και ενίσχυσε σημαντικά την αυτοπεποίθηση στα νεαρά στελέχη του Πυροβολικού που εκπαιδεύονται στη Σχολή Πυροβολικού μόλις τρεις μήνες.

Ιδιαίτερη βαρύτητα δόθηκε επίσης στην πλήρη εκμετάλλευση των δυνατοτήτων του Συστήματος Τακτικού και Τεχνικού Ελέγχου Πυρός (ΣΤΤΕΠ) «ΔΙΑΣ» αλλά και στην ενσωμάτωση του συστήματος στην τακτική της ταχείας ανάπτυξης με πρωτοπόρα μεθοδολογία η οποία αυξάνει την ακρίβεια των πυρών και μειώνει το χρόνο εκπομπής αυτών.

Είναι αυτονόητο ότι η επιχειρησιακή εκπαίδευση που πραγματοποιήθηκε αντανακλά την ταχύτατη μετάβαση του Πυροβολικού Μάχης του Ελληνικού Στρατού σε μία νέα επιχειρησιακή αντίληψηόπου η ταχύτητα, η ακρίβεια των εκπεμπόμενων πυρών και η τακτική κινητικότητα (που αυξάνει δραματικά την επιβιωσιμότητα των φίλιων δυνάμεων) αποτελούν κυρίαρχα στοιχεία.

Το γεγονός ότι η δραστηριότητα αυτή έλαβε χώρα αμέσως μετά την ολοκλήρωση του πρώτου τριμήνου εκπαίδευσης καταδεικνύει ότι ο Ελληνικός Στρατός και το Πυροβολικό με τον ανάλογο εξορθολογισμό των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων όχι μόνο διατηρεί αλλά και βελτιώνει σε αντικείμενα επιχειρησιακής αιχμής τον κύριο αντικειμενικό σκοπό, δηλαδή να δημιουργήσει στελέχη που να μπορούν να ανταποκριθούν αλλά και να αυξήσουν την επιβιωσιμότητα στο σύγχρονο πεδίο της μάχης.

«Βροχή» μετεωριτών σε όλο τον πλανήτη καταγράφεται την τελευταία εβδομάδα. Το συμβάν με την πτώση του μετεωρίτη στο Ιόνιο εχθές το βράδυ δεν ήταν το μόνο που έχει καταγράφηκε καθώς ανάλογα φαινόμενα σημειώθηκαν τόσο σtην Αυστραλία όσο και στη βόρεια Αμερική.

Ταυτόχρονα ο κομήτης «του αιώνα» ISON  Ο C/2012 S1 πέρασε στην πιο κοντινή απόσταση από τον Ήλιο (περιήλιο) σήμερα συνεχίζει την τροχιά γύρω από τον Ήλιο και η Γη αναμένεται να περάσει μέσα από την σκόνη που αφήνει πίσω του στις 12 Ιανουαρίου σύμφωνα με τους επιστήμονες της NASA. Αυτό θα γίνει καθώς η σκόνη που θα αφήνει πίσω του ο κομήτης καθώς αυτός θα περνά από τον Ήλιο θα έρθει στη Γη εξαιτίας του ηλιακού ανέμου ο οποίος θα κατευθύνει προς το εσωτερικό του ηλιακού μας συστήματος.

Δείτε εδώ που είναι ο ISON τώρα

Δείτε εδώ την προσέγγιση του ISON στον Ήλιο

Δείτε τον ISON από άλλο δορυφόρο της NASA

 Η πτώση του μετεωρίτη στην στη θαλάσσια περιοχή ανάμεσα σε Κεφαλονιά και Ζάκυνθο εχθές το βράδυ στις 21:30 η οποία έγινε ορατή από τη Δυτική και Βόρεια Ελλάδα κυρίως, αλλά και από την Αττική σε μικρότερο βαθμό αναστάτωσε τους κατοίκους καθώς αυτή συνοδευόταν από έντονο θόρυβο και λάμψη.

Τα μέρη στην Ελλάδα όπου έγινε θεατό το μετέωρο που έπεσε στο Ιόνιο όπως φιλοξενείται σε ξένα site

Οι ειδικοί θεωρούν πως η πτώση του μετεωρίτη στην Ελλάδα δεν έχει σχέση με τον ISOΝ θεωρώντας μάλιστα το γεγονός ως κοινότοπο συμβάν. Αυτό όμως που δεν εξηγούν είναι για ποιο λόγο έχει παρουσιαστεί την τελευταία εβδομάδα τέτοια έξαρση φαινομένων σε όλο τον κόσμο, χωρίς να μπορούν να δώσουν μια πειστική απάντηση.

Στις 27/11 πτώση μετεωρίτη σημειώθηκε στην Αλμπέρτα του Καναδά με το φαινόμενο να γίνεται αντιληπτό Vancouver το Calgary και σε άλλες γειτονικές περιοχές. Την ίδια ημέρα στην Αυστραλία ένας άλλος μετεωρίτης αναστάτωσε πολλές περιοχές της Ωκεανίας. Η θέαση του μετεωρίτη κράτησε 9 δευτερόλεπτα με το κύριο σώμα του να είναι κόκκινης απόχρωσης και η ουρά του ώχρα κίτρινη. Ο μετεωρίτης στη συνέχεια έσπασε σε δύο κομμάτια με το μεγαλύτερο να διαλύεται σε 15 με 20 θραύσματα και το μικρότερο σε 5 με 10 σύμφωνα με αναφορές των κατοίκων.  

Στις 24 Νοεμβρίου σημειώνεται  πτώση μετεωρίτη στη Γεωργία των ΗΠΑ

Στις 26 Νοεμβρίου πάλι στον Καναδά στο Κεμπέκ ένα αντικείμενο έγινε ορατό να πέφτει τρομάζοντας του κατοίκους με δυνατό θόρυβο χωρίς όμως να μπορέσει να διασταυρώσει το σημείο πτώσης του αν και σύμφωνα με τον αστρονόμο Andrew Fazekas ο θόρυβος που ακούστηκε επρόκειτο για έκρηξη που προερχόταν από μετεωρίτη.

Την ίδια ημέρα στην Καλιφόρνια το MBIQ (Meteor Bot Internet Query) εντοπίζει την πτώση και άλλου μετεωρίτη. Στις 25 Νοεμβρίου στην Οττάβα του Καναδά αυτόπτες μάρτυρες επισήμαναν φλεγόμενα κομμάτια να πέφτουν ακριβώς έξω από την πόλη.

Στις 22 Νοεμβρίου πτώση μετεωρίτη κάνει τη νύχτα μέρα για λίγα δευτερόλεπτα στην Ουκρανία, ενώ το ίδιο 24ωρο άλλα αντικείμενα έπεσαν στις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ προκαλώντας την απορία ειδικών και δημοσιογράφων, χωρίς κανείς να μπορέσει να εξηγήσει την προέλευσή τους.

Οι περισσότεροι επιστήμονες μιλούν για πέτρες που πέφτουν από τον ουρανό αλλά κανείς όμως δεν δίνει μια πειστική απάντηση για την ξαφνική αύξηση των φαινομένων που ξεκίνησαν από την πτώση του μετεωρίτη στη Ρωσία και πιο συγκεκριμένα στο Τσελιάμπινσκ στις 15 Φεβρουαρίου.

Από την πτώση του μετεωρίτη στην Αυστραλία

Πτωση μετεωρίτη στις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ

Ένα άγνωστο επεισόδιο στο σίριαλ της τουρκικής επιθετικότητας που έφερε τις δύο χώρες "στο χείλος του πολέμου

Στην πραγματικότητα ήταν μια σειρά επεισοδίων μεταξύ 13 και 18 Σεπτεμβρίου 1997, απόρροια της τουρκικής συμπεριφοράς απέναντι στην προσπάθεια διάρρηξης του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας-Κύπρου,  προσπάθεια που δικαιώθηκε το 1999 όταν ο τότε υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου ζήτησε να πάψει η μεταστάθμευση ελληνικών μαχητικών στην αεροπορική βάση "Ανδρέας Παπανδρέου" της Πάφου.

Την εβδομάδα από 13 έως και 18 Οκτωβρίου του 1997, όσο κράτησε η ελληνική άσκηση "Τοξότης" που γεφύρωνε την αμυντική διάταξη Ελλάδας και Κύπρου, η τουρκική Αεροπορία συγκέντρωσε στο Αιγαίο και στην Α.Μεσόγειο το μεγαλύτερο μέρος των αεροπορικών δυνάμεων της με αποτέλεσμα να απαντήσει η ΠΑ και να μετατραπεί σε ένα τεράστιο πεδίο αεροπορικής αναμέτρησης η περιοχή.

Πρακτικά είχαμε τις σκληρότερες και μαζικότερες εικονικές αερομαχίες που έχουν σημειωθεί μετά τον Β΄ΠΠ στην Ευρώπη και μόνο μια σπίθα αρκούσε για να ξεσπάσει η φωτιά του πολέμου.

Βετεράνος πιλότος της εποχής μας διηγείται χαρακτηριστικά ότι : "Αν το επεισόδιο της πτώσης του τουρκικού μαχητικού το 1996 στην Χίο ή του Ηλιάκη στην Κάρπαθο συνέβαινε εκείνες τις ημέρες νομίζω ότι η τουρκική Αεροπορία θα έπαιρνε ένα αξέχαστο μάθημα"...

Για περισσότερες από τέσσερις ημέρες πάνω από 220 μαχητικά αεροσκάφη και των δύο χωρών έδιναν ένα πρωτόγνωρο αγώνα επικράτησης πάνω από το Αιγαίο.

Η ένταση έφτασε στην κορύφωσή της όταν ένα ζεύγος τουρκικών μαχητικών έβαλε σε κίνδυνο την ασφάλεια της πτήσης του ελληνικού C-130H που  επέστρεφε από την Κύπρο μεταφέροντας τον τότε υπουργό Άμυνας Άκη Τσοχατζόπουλο.

Η 16η Οκτωβρίου 1997 ήταν η μέρα που το Αιγαίο και η περιοχή μεταξύ Ροδου και Κύπρου είχε "σκεπαστεί" από τα μαχητικά των δύο χωρών

Την ημέρα εκείνη η ΠΑ πραγματοποίησε 198 εξόδους(!) ενώ οι εμπλοκές ανήλθαν σε 90 - αριθμοί πρωτόγνωροι ακόμη και για τα σκληροτράχηλα ελληνικά readiness.

Χαρακτηριστικό είναι ότι πραγματοποίησε τις ίδιες εξόδους στο πενθήμερο που διήρκεσε ο πρόσφατος "Παρμενίων"!

Οι ελληνικές επιτυχίες ήταν σημαντικές σε όλα τα επίπεδα, πρακτικά κατανικήθηκε και "έσπασε" ο τουρκικός τσαμπουκάς: Κατάφεραν να φτάσουν και να επιστρέψουν από την Κύπρο τα ελληνικά βομβαριδστικά, ενώ οι επιτυχίες στις αερομαχίες "μετρήθηκαν" ότι ήταν περίπου 3:1 υπέρ των ελληνικών φτερών, παρά το γεγονός ότι είχαν εμπλέξει περισσότερα μαχητικά τρίτης γενιάς και γενικά περισσότερα αεροσκάφη οι αντίπαλοι της ΠΑ.

Εκείνη η ημέρα θεωρείτι "σταθμός" στην αναχαίτιση της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο, αφού δεν "έσπασε" ούτε λεπτό ο ρυθμός της Πολεμικής Αεροπορίας (μεγάλη η επιτυχία και της υπσοτήριξης στο έδαφος που έστελνε τα μαχητικά μέσα στον ελάχιστο δυνατό χρόνο πίσω στη "μάχη".

Ας δούμε το σκηνικό εκείνων των ημερών: Από την πρώτη ημέρα της άσκησης κιόλας ξεκίνησε από την πλευρά των κατεχομένων εδαφών μια πρωτοφανής προσπάθεια ηλεκτρονικής δραστηριότητας με χρήση συστημάτων υποκλοπής και παρεμβολών κατά των συστημάτων επικοινωνίας της κυπριακής εθνοφρουράς.

Ομως τίποτα δεν θα σταματούσε μια τεράστια ελληνική δύναμη που είχε σχηματιστεί για να βοηθήσει στις πλέον κοντινες με την πραγματικότητα, συνθήκες την βοήθεια που είχε αρνηθεί η Ελλάδα στην μαρτυρική Μεγαλόνησο το 1974: 

Από πλευράς ΠΑ ζεύγη αεροσκαφών A-7H και F-16C θα προχωρούσαν σε προσβολές με πραγματικά πυράρουκετών και βομβών Mk 83 των 500 λιβρών, ενώ αεροσκάφος C-130H θα προχωούσε ρίψη μικτής -από Έλληνες και Κυπρίους- δύναμης αλεξιπτωτιστών.

Στις 12/10 τρία αεροσκάφη A-7H συνοδεύομενα από 2 F-16C Block 30 προχώρησαν σε προσβολή στόχων εδάφους βόρεια της Πάφου.

Στις 13/10 τρία A-7H και τέσσερα F-16C προχώρησαν σε προσβολές θαλάσσιων στόχων, απεικονίζοντας οι τελευταίοι την εχθρική αποβατική δύναμη. Την ίδια ημέρα δύο αεροσκάφη F-4E προσγειώθηκαν -η πρώτη φορά για αεροσκάφη του τύπου- και παρέμειναν για 24 ώρες στην αεροπορική βάση της Πάφου.

Στις 14/10 και στην τελική φάση της άσκησης 4 A-7H και 4 F-16C πραγματοποίησαν σειρά προσβολών σε διαφορετικά σενάρια της άσκησης και στις 16 Οκτωβρίου  κατά τη διάρκεια της παρέλασης τέσσερα F-16C πραγματοποιούσαν διελεύσεις.

"Στην άλλη πλευρά του λόφου" η τουρκική Αεροπορία είχε προχωρήσει σε "ανησυχητικές" κινήσεις διασποράς των μαχητικών της.

Η ΠΑ έχοντας αντιληφθεί τις προθέσεις των Τούρκων είχε προχωρήσει και αυτή σε εκτεταμένη μετακίνηση αεροσκαφών σε αεροδρόμια εκτός των μητρικών τους βάσεων (διασπορά).

Έτσι, αεροσκάφη F-4E είχαν αναλάβει καθήκοντα readiness από τα αεροδρόμια Σαντορίνης και Σούδας (115ΠΜ), 10 F-16C των Μοιρών 330Μ και 346Μ είχαν μετασταθμεύσει στο Καστέλι (133 ΣΜ), όπως και 10 Mirage 2000EG στο αεροδρόμιο Ηρακλείου (126 ΣΜ), μαζί με αεροσκάφη F-1CG καθώς την εποχή εκείνη η 126ΣΜ φιλοξενούσε την 334Μ, ενώ από Τανάγρα και Σκύρο άλλα Mirage 2000 και F-1CG επιτηρούσαν το κεντρικό Αιγαίο.

Σημειώνεται πως τα αεροσκάφη F-16C Block 50, είχαν αρχίσει τα παραλαμβάνονται στις 25 Ιουλίου του 1997 εντασσόμενα στο δυναμικό της 347Μ και φυσικά μέχρι τον Οκτώβριο δεν είχαν προλάβει να μεταπέσουν σε επιχειρησιακή ετοιμότητα.

Η «απάντηση» της τουρκικής Αεροπορίας στην ελληνική κινητοποίηση ήταν λυσσώδης από την πρώτη στιγμή.

Ήταν αποφασισμένοι να δώσουν ένα "μάθημα" στην ΠΑ και να αποδείξουν ότι μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να κόψουν στη μέση" τον λεγόμενο Ενιαίο Αμυντικό Χώρο.

Από την αρχή φάνηκε ότι το κύριο μέλημα της ΤΗΚ ήταν η όσο το δυνατόν πιο κοντινή προσέγγιση των αεροσκαφών A-7H αλλά και F-16C για να διαπιστωθεί ο οπλισμός που αυτά μετέφεραν.

Ενώ τα μαχητικά της ΠΑ είχαν την αποστολή προστασίας των  «πακέτων» βομβαρδισμού, τα τουρκικά μαχητικά δεν εμπλέκονταν με τα ελληνικά. Αντίθετα, συνέχιζαν την πορεία τους «κυνηγώντας» πρακτικά τα αεροσκάφη που όδευαν για τη συμμετοχή τους στην άσκηση «Νικηφόρος».

Έτσι αν και τα ελληνικά μαχητικά συνοδείας είχαν εξασφαλισμένες παραμέτρους βολής βλημάτων IIR AIM-9L και πυροβόλων, δεν μπορούσαν να εμποδίσουν πρακτικά τα τουρκικά να πλησιάσουν τα επιθετικά αεροσκάφη.

Στόχος των Τούρκων δεν ήταν άλλος από το να αναγκάσουν τα A-7H κυριότερα -αλλά και τα F-16C και ειδικότερα αυτά που  μετέφεραν οπλισμό, όπως βόμβες Mk 83- να εμπλακούν μαζί τους, γνωρίζοντας από πριν τα μειωμένα περιθώρια σε καύσιμο αλλά και ελιγμούς λόγω των τριών δεξαμενών για τα F-16 και των δύο για τα A-7H.

Η ελπίδα τους ήταν βέβαια να αναγκαστούν να αποχωρήσουν τα ελληνικά μαχητικά που προορίζονταν για την άσκηση «Νικηφόρος/Τοξότης» καθώς η εμπλοκή θα τα έβγαζε ενδεχομένως εκτός χρονοδιαγράμματος άσκησης.

Αυτός βέβαια ήταν ο σκοπός τους, αλλά δεν επιτεύχθηκε καθώς τα αεροσκάφη συνοδείας δεν επέτρεψαν παρά την προσέγγιση των αεροσκαφών της ΤΗΚ τη διεξαγωγή εμπλοκών, αλλά ακόμη και αν αυτό γινόταν όπως έγινε στη «Νικηφόρο 96»- υπήρχαν πάντα εφεδρικά αεροσκάφη στον αέρα για να αναπληρώσουν το κενό της ακύρωσης κάποιου που ήταν στο σκέλος της μετάβασης στην Κύπρο.

Τα τουρκικά αεροσκάφη έφεραν μια κοιλιακή δεξαμενή των 300 USG και τέσσερα βλήματα AIM-9L, κάτι που τα καθιστούσε περισσότερο ευέλικτα σε σχέση με αυτή της ΠΑ.

Ο σχεδιασμός της ελληνικής πλευράς από την άλλη προέβλεπε την τοποθέτηση αεροσκαφών περιπολίας σε διαμόρφωση CAP, κατά μήκος της διαδρομής που θα ακολουθούσαν τα αεροσκάφη προς την Κύπρο.

Την ίδια αποστολή  είχαν λάβει και τα Mirage F-1CG κοντά όμως στην Κρήτη. Σε κάποιες περιπτώσεις έγιναν και παραπλανητικές κινήσεις με αεροσκάφη F-4E και A-7H που δεν μετείχαν στην άσκηση αλλά που στόχο είχαν να τραβήξουν τα τουρκικά μαχητικά μακριά από αυτά που κατευθύνονταν στην «Νικηφόρος».

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και την 14η και 15η Οκτωβρίου όταν τα ελληνικά μαχητικά πήραν μέρος στην τελική φάση της άσκησης αλλά και στην παρέλαση μετά τη λήξη της άσκησης και η ένταση λόγω της τουρκικής προκλητικότητας έφτασε στο υψηλότερο σημείο φέρντοντας τις δύο χώρες στο χείρλος της σύγκρουσης.

Όμως, η Τουρκία κατάφερε πολύ σύντομα με αυτή την συμπεριφορά να κερδίσει αυτ΄πο που ήθελε: Τον επόμενο χρόνο, το 1998 ήταν η τελευταία χρονιά που ελληνικά μαχητικά προσγειώθηκαν

Δείτε το βίντεο από τις βολές του Πολεμικού Ναυτικού που πραγματοποιήθηκαν στις 25 Νοεμβρίου από ΤΠΚ και μαχητικά της ΠΑ εναντίον πλωτού στόχου στο ΠΒΚ.

Πιο συγκεκριμένα πραγματοποιήθηκε βολή βλήματος  PENGUIN ΜΚ-2 MOD3 από την ΤΠΚ τύπου  LA COMBATTANTE IIIb Σημαιοφόρος ΣΙΜΙΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ενώ βολές με Maverick AGM-65G πραγματοποίησαν αεροσκάφη F-4E AUP της 338Μ και F-16 block 52+ της 340Μ και F-16C block 50 της 347Μ. .

Την άσκηση παρακολούθησε από την Φρεγάτα «ΑΔΡΙΑΣ» ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος συνοδευόμενος από τους Αρχηγούς ΓΕΝ Αντιναύαρχο Ευάγγελο Αποστολάκη ΠΝ και ΓΕΑ Αντιπτέραρχο (Ι) Ευάγγελο Τουρνά.