Εκεί που φαίνονταν η Βόρεια Κορέα να αποκλιμακώνει διακριτικά την κρίση στην κορεατική χερσόνησο, εκτόξευσε σήμερα τρεις πυραύλους μικρού βεληνεκούς προς τη Θάλασσα της Ιαπωνίας, δείχνοντας ότι παραμένει απρόβλεπτη.

Λόγω του χαρακτήρα του καθεστώτος (το τελευταίο "μασίφ" σταλινικό καθεστώς του πλανήτη, αφού ακόμα και η Κίνα, αλλά και το Βιετνάμ έχουν φιλελευθεροποιηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό), αλλά και λόγω του νεαρού της ηλικίας του ηγέτη της, Κιμ Γιονγκ Ουν, αποδεικνύεται ότι η Β.Κορέα μπορεί να εκπλήξει δυσάρεστα ανά πάσα στιγμή.

"Η Βόρεια Κορέα εκτόξευσε σήμερα (Σάββατο) το πρωί δύο τηλεκατευθυνόμενους πυραύλους και έναν άλλο το απόγευμα" , δήλωσε εκπρόσωπος του υπουργείου Άμυνας της Ν.Κορέας. "Οι τρεις πύραυλοι έπεσαν στη Θάλασσα της Ιαπωνίας» , πρόσθεσε.

Ο εκπρόσωπος δήλωσε πως δεν θέλει να προβεί σε εικασίες για το αν επρόκειτο για κάποια δοκιμή ή για στρατιωτικά γυμνάσια.

Πηγή της ιαπωνικής κυβέρνησης δήλωσε πως κανένας από τους εν λόγω πυραύλους δεν έπεσε στα χωρικά ύδατα της Ιαπωνίας.

"Μια πιο λεπτομερής ανάλυση θα απαιτηθεί, αλλά οι πύραυλοι αυτοί μπορεί να είναι εδάφους-θαλάσσης ή πύραυλοι εδάφους-εδάφους KN-02, μια τροποποιημένη εκδοχή του πυραύλου της σοβιετικής εποχής SS-21, που έχει βεληνεκές περίπου 120 χιλιομέτρων» δήλωσε ένας αξιωματούχος της Νότιας Κορέας στο πρακτορείο Yonhap.

Η Σεούλ επέκρινε την εκτόξευση του πυραύλου αυτού, χαρακτηρίζοντάς την "σοβαρή πρόκληση".

"Η διεθνής κοινότητα θα επιβάλει πολύ αυστηρότερες κυρώσεις κατά της Βόρειας Κορέας για τη συνέχιση των παράλογων προκλησεών της" δήλωσε ο Μιν Χιούν Τζόο, εκπρόσωπος του κόμματος κυβερνώντος Saenuri, σύμφωνα με το πρακτορείο ειδήσεων Yonhap.

Οι εκτοξεύσεις αυτές πραγματοποιήθηκαν μετά τα κοινά γυμνάσια των ΗΠΑ και της Νότιας Κορέας που διεξήχθησαν αυτή την εβδομάδα και χαρακτηρίσθηκαν από τη Βόρεια Κορέα "αδικαιολόγητη" πρόκληση και πολεμική προετοιμασία.

Ο Βορράς διενεργεί πυραυλικές δοκιμές μικρού βεληνεκούς ανά τακτά χρονικά διαστήματα, χρησιμοποιώντας βλήματα που μπορούν να πλήξουν στόχους στο έδαφος του Νότου.

Είναι γνωστό ότι η Βόρεια Κορέα είναι πλέον μια από τις χώρες που κατέχουν ... Η βόμβα (ατομική βόμβα, αμερικανιστί). Το να μπορείς να κατασκευάσεις μια πυρηνική κεφαλή είναι ένα θέμα, αλλά το να μπορέσεις να την αξιοποιήσεις χτυπώντας το έδαφος του αντιπάλου είναι άλλη ιστορία.

Η ύπαρξη ενός αξιόπιστου φορέα πάνω στον οποίο θα μπορούσε κάποιος να τοποθετήσει μια πυρηνική κεφαλή παραμένει ένα θέμα για την "κόκκινη" Κορέα.

Ως βέβαιο παρουσιάζεται ότι τα πολυδιαφημιζόμενα βαλλιστικά συστήματα της Βορείου Κορέας, παρά το γεγονός πως έχουν τη δυνατότητα να χτυπήσουν μέσα σε μία ακτίνα 4 με 6.000 χιλιομέτρων, δεν μπορούν ακόμα να απειλήσουν το μητροπολιτικό έδαφος των ΗΠΑ, με ένα ερώτημα να παραμένει για τη περίπτωση της Αλάσκα.

Ακόμα όμως και στη περίπτωση που η Βόρεια Κορέα είναι σε θέση να απειλήσει όλες τις γειτονικές της χώρες με τους πυραύλους της, ακόμα και εάν είναι σε θέση να χτυπήσουν τη νήσο Γκουάμ και ίσως την Αλάσκα, τα ερωτήματα για το κατά πόσο έχουν αναπτύξει πυρηνική κεφαλή τέτοιου μεγέθους και βάρους έτσι ώστε να μπορεί να μεταφερθεί από τα βαλλιστικά της συστήματα, και το κατά πόσο υπάρχουν τα απαραίτητα ηλεκτρονικά συστήματα για τον ακριβή έλεγχο της βολής παραμένουν.

Για αυτό και στις σημερινές εκτοξεύσεις διαβλέπουμε μια προσπάθεια του καθεστώτος να βελτιώσει τις "τηλεκατευθυνόμενες" δυνατότητές της. Φυσικά έχουν πολύ μακρύ δρόμο μέχρι να το πετύχουν σε αξιόλογο βαθμό, και να αποτελέσουν ουσιαστική απειλή για τις ΗΠΑ.

Όμως θα θυμήσουμε μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια. Τη δυνατότητα έκρηξης πυρηνικής συσκευής πάνω από κάποια κατοικημένη περιοχή, αφού ο ηλεκτρομαγνητικός παλμός θα καταστρέψει κάθε έννοια δικτύου στο έδαφος, μια ζημιά που θα μπορούσε στην περίπτωση των ΗΠΑ να είναι πιο καταστρεπτικό από οτιδήποτε, όπως και σε οποιαδήποτε εξελιγμένη χώρα που ζει "ηλεκτρονική" ζωή.

Ο ηγέτης της Β.Κορέας μπορεί να φαντάζει ένα «κακομαθημένο» παιδί, είναι όμως παιδί που μπορεί να κάνει μεγάλο «σαματά» για να τραβήξει την προσοχή. Και αυτοί που βρίσκονται δίπλα του δεν είναι παιδιά, και εκπληρώνουν σχεδιασμούς δεκαετιών.

Το Βυζάντιο και ο βυζαντινός Ελληνισμός, ο οποίος για μεγάλο μέρος της Δύσης και των δυτικών ιστοριογράφων απλά δεν υπάρχει, επιτέλους αναδεικνύεται σε ένα λογοτεχνικό έργο παγκόσμιας εμβέλειας από τον συγγραφέα του «Κώδικα Ντα Βίντσι» και τους «Ιλουμινάτι», Νταν Μπράουν με τίλτο « Inferno »(« Κόλαση »)!

Πρόκειται για ένα βιβλίο στο οποίο ο ήρωάς του καθηγητής του Χάρβαρντ Ρόμπερτ Λάνγκτον, ΤΟΝ οποίο Στη Μεγάλη Οθόνη ΤΟΝ υποδύεται Ο ΤΟΜ Χάνκς ουσιαστικά αναζητά ΤΟΝ «Μαρμαρωμένο Βασιλιά», Κωνσταντίνο Παλαιολόγο ΙΑ ' στις στοές κάτω από την Αγία Σοφία σε μια αφήγηση που οι κριτικοί θεωρούν ότι έχει ξεπεράσει σε ποιότα και αγωνία τα δύο πρώτα έργα του συγγραφέα

Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ήδη έχει βρεθεί χρηματοδότης για την δημιουργία κινηματογραφικής ταινίας με σενάριο βασισμένο στο βιβλίο και έτσι επιτέλους οι μάζες της Δύσης θα πάρουν μια γεύση του τι σημαίνει ο Βυζαντινός Ελληνισμός και ίσως πληροφορηθούν ότι αυτή την στιγμή υπάρχει Δύση και δυτικός πολιτισμός επειδή επί 1000 χρόνια η - ελληνική, προϊόντος του χρόνου - βυζαντινή αυτοκρατορία, αναχαίτιζε τις ορδές των βαρβάρων πριν φτάσουν στην κεντρική και δυτική Ευρώπη.

Η ιστορία ξεκινάει στη Φλωρεντία και συνεχίζει στη Σιένα της Ιταλίας και καταλήγει στην Αγία Σοφία και στην αναζήτηση του τελευταίου Έλληνα αυτοκράτορα.

Το κεντρικό πρόσωπο του μυθιστορήματος ο Ρ.Λάνγκτον ειδικός στην αποκρυπτογράφηση Συμβόλων χρησιμοποιεί ως «χάρτη» του για τη νέα αναζήτηση το μυστικιστικό κείμενο του Δάντη, την «Κόλαση» , το οποίο έδωσε και τον τίτλο στο βιβλίο για να φτάσει στα υπόγεια δικτυα της Αγίας Σοφίας αναζητώντας τον "Μαρμαρωμένο Βασιλιά"!

« Πιστεύω πως ότι βρίσκεται κάτω από την Αγία Σοφία είναι πολύ πιο συναρπαστικό από αυτό που υπάρχει στην επιφάνεια » δηλώνει ο συγγραφέας και υπογραμμίζει ότι θέλει να ακολουθήσει τα ίχνη των «δύο δωματίων» τα οποία βρίσκονται στα υπόγεια της Μεγάλης Εκκλησίας, όπου βρίσκεται ο " Μαρμαρωμένος Βασιλιάς "Παλαιολόγος Κωνσταντίνος.

Σύμφωνα με τον ίδιο, τα δωμάτια αυτά κρύβουν τον τάφο του «πρώτου ιερέα του ναού μαζί με πολύτιμα προσωπικά του αντικείμενα» θρύλο που φαίνεται ότι ασπάζονται και οι Τούρκοι που έχουν ξεκινήσει εδώ και χρόνια να αναζητούν αυτά τα δύο δωμάτια. 

Το ότι για πρώτη φορά επιτέλους καταπιάνεται η Δύση με έναν βυζαντινό θρύλο, είναι από μόνο του σημαντικό. Μην ξεχνάμε ότι στην πρόσφατη ιστορία του ευρωπαϊκού πολιτισμύ η οποία επικρίθηκε σφοδρά,υπάρχει ένα "μικρό" κενό οκτώ αιώνων (!)από την κατάληψη της Ρώμης από τους Βανδάλους μέχρι τον Κάρολο τον Μέγα,όπου το ελληνικό Βυζάντιο χάνεται σε μία παράγραφο.

Στο βιβλίο γίνεται αναφορά στην επιγραφή στον τάφο του ναού των Αγίων Αποστόλων της Βασιλεύουσας που για πάνω από 1.000 χρόνια το κείμενό της παρέμενε ένα μεγάλο μυστήριο.

Εκείνος που μπόρεσε να την αποκρυπτογραφήσει ήταν, 13 μόλις χρόνια πριν από την αποφράδα μέρα της Άλωσης της Πόλης, ο μετέπειτα Πατριάρχης και σοφός της Ορθοδοξίας, ο Γεννάδιος Σχολάριος .

Το κείμενο της επιγραφής-προφητείας, όπως ακριβώς βρέθηκε πάνω στην πλάκα του μνήματος, ήτανε αυτό:

Τ. πτ. τ. ιδτ. Η βελ. τ. ιμλ. Ο Κλμν. μαμθ. μ. δ. ν. τρπσ. γν. τ. πλολγ. τ. επτλφ. κρτσ. εσθ. βελε. εθν. ππλ. κτξ.κ. τ. νσ. ερμσ. μχρ. τ. εξν. πτ. ιστργτν. πθσ. τ. ινδκτ. πλυσ. κτδ. τ. εντ. τ. ιδκτ. ε. τβρ. τ. μρ. μλ. δ. ν. στρτσ. τ.δκτ. τ. ιδκτ. τ. δμτ. τρπσ. πλ. επστψ. ετ. χν. τ. δμτ. πλμ. εγρ. μγ. μρκτ. στρβν. κ. τ. πλθ. κ. τ. φλ. σνδ. τ. επρ.δ. θλσ. κ. ξρ. τ. πλμ. σνω. κ. τ. ισμλ. τρπσ. τ. απγν. ατ. βσλσ. ελτ. μκρ. ολγ. τ. δ. ξθ. γν. αμ. μτ. τ. πκτρ. ολ.ιμλ. τπσ. τ. επλφ. επρο. μετ. τ. πρμ. ττ. πλμ. εγρ. εφλ. ηγρων. μχ. τ. ππτ. ωρ. κ. φν. βσ. ττ. στ. στ. μτ. φβ.σπστ. πλ. σδω. ε. τ. δξ. τ. μρ. αδ. ερτ. γν. θμστ. κ. ρμλο. ττ. εξτ. δσπυ. φλ. γ. εμ. υπχ. κ. ατ. πρλβτ. θλμ. εμ.πλρτ.

Το αινιγματικό κείμενο της επιγραφής-προφητείας το αποκωδικοποίησε μόλις το 1440 ο Γεννάδιος Σχολάριος :

Τη πρώτη της Ινδίκτου, η βασιλεία του Ισμαήλ ο καλούμενος Μωάμεθ, μέλλει δια να τροπώση γένος των Παλαιολόγων, την Επτάλοφον κρατήσει, έσωθεν βασιλεύσει, έθνη πάμπολα κατάρξει, και τας νήσους ερημώσει μέχρι του Ευξείνου Πόντου.

Ιστρογείτονας πορθήσει τη ογδόη της Ινδίκτου, εις τα βόρεια τα μέρη μέλλει δια να στρατεύση τη δεκάτη της Ινδίκτου τους Δαλμάτας τροπώσει, πάλιν επιστρέψει έτι χρόνον, τοις Δαλμάτοις πόλεμον εγείρει μέγαν μερικόν τε συντριβήναι ΚΑΙ ΤΑ πλήθη ΚΑΙ ΤΑ φύλα συνοδή Των εσπερίων ΔΙΑ θαλάσσης ΚΑΙ ξηράς τον πόλεμον συνάψουν, και τον Ισμαήλ τροπώσουν.

 Το απόγονον αυτού βασιλεύσει έλαττον μικρόν ολίγον.

Το δε ξανθόν γένος άμα μετά των πρακτόρων όλον Ισμαήλ τροπώσουν, την Επτάλοφον επάρουν μετά των προνομίων.

 Τότε πόλεμον εγείρουν έμφυλον ηγριωμένον, μέχρι της πεμπταίας ώρας και φωνή βοήσει τρίτον, στήτε, στήτε, στήτε, μετά φόβου σπεύσατε πολλά σπουδαίως εις τα δεξιά τα μέρη άνδρα εύρητε γενναίον θαυμαστόν και ρωμαλέον, τούτον έξετε.

 Δεσπότην, φίλος γαρ εμού υπάρχει. Και αυτόν παραλαβόντες, θέλημα εμού πληρούται.

Η επιγραφή-προφητεία του τάφου του Μεγ. Κωνσταντίνου αφορά σε γεγονότα 17 ολόκληρων αιώνων. Από την εποχή του Κωνσταντίνου (4ος αιώνας μ.Χ.) μέχρι και την δική μας,

Προλέγει την ακμή και την εξάπλωση των Μογγόλων-Τούρκων (οθωμανική αυτοκρατορία) και την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453.

Προλέγει την νίκη των Ασιατών επί των βόρειων λαών (τους Δαλμάτας τροπώσει - Δαλμάτες ήτανε οι λαοί που ζούσανε πάνω από τον Δούναβη).

Προλέγει δηλ. την πολιορκία της Βιέννης από τους Μογγόλους-Τούρκους το 1683.

Αλλά προλέγει και την συντριβή των Toύρκων στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913 (και τα πλήθη και τα φύλα συνοδή των εσπερίων δια θαλάσσης και ξηράς τον πόλεμον συνάψουν και τον Ισμαήλ τροπώσουν).

Τέλος, επαληθεύτηκε και η γέννηση-δημιουργία της νέας Τουρκίας πάνω στις στάχτες της οθωμανικής αυτοκρατορίας υπό τον σφαγέα των Ελλήνων, τον ντονμέ Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ (το απόγονον αυτού βασιλεύσει έλαττον μικρόν ολίγον) .

Μέχρι αυτό το σημείο η προφητεία της θαυμαστής επιγραφής επαληθεύτηκε απόλυτα.

Μένει τώρα να επαληθευτεί και το υπόλοιπο μέρος της, που αρχίζει από την φράση Το δε ξανθόν γένος άμα μετά των πρακτόρων όλον Ισμαήλ τροπώσουν και τελειώνει στο θέλημα εμού πληρούται.

Ως Ισμαήλ στο Βυζάντιο αναφέρονταν στους Μογγολότουρκους-Μουσουλμάνους και βέβαια ξανθό γένος είναι οι Ομόδοξοί μας οι Ρώσοι.

Μιλάει για την συντριβή των Τούρκων από την Ρωσία και τους δορυφόρους της (πράκτορες στο κείμενο) σε έναν πόλεμο που θα γίνει τώρα σύντομα?

Προλέγει πως η Κωνσταντινούπολη θα κυριευθεί από τους Ορθόδοξους Ρώσους (Το δε ξανθόν γένος άμα μετά των πρακτόρων όλον Ισμαήλ τροπώσουν, την Επτάλοφον επάρουν μετά των προνομίων).

Και εκεί πέρα ​​θα ακολουθήσει και θα γίνει φοβερός πόλεμος (Τότε πόλεμον εγείρουν έμφυλον ηγριωμένον).

Μένει να δούμε αν θα επαληθευθεί, ο καθείς μπορεί να πιστέψει ότι θέλει, αλλά οφείλει να έχει υπ 'όψιν του και πράγματα τα οποία δεν πιστεύει αλλά πολλές φορές τον εκπλήσσουν.

Και μην ξεχνάμε ότι ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς», που εικονίζεται αχνά και στο εξώφυλλο του βιβλίου, είναι ο δικός μας, ο Έλληνας, ο Πελοποννήσιος Άρχοντας του Μυστρά, ο τελευταίος των Ελλήνων αυτοκρατόρων του Βυζαντίου, ο Παλαιολόγος Κωνσταντίνος, που έπεσε όρθιος υπερασζπιζόμενος την πατρώα γη, ακολουθώντας μετά από 2000 χρόνια τον Λεωνίδα και τους 300 των Θερμοπυλών, στην αιωνιότητα ...

Η εμπλοκή κινεζικών οικονομικών συμφερόντων στην ελληνική ναυπηγική βιομηχανία και συγκεκριμένα στα Ελληνικά Ναυπηγεία ΑΕ (ΕΝΑΕ – Σκαραμαγκάς) αποτελούσε, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, μέρος της ατζέντας της πρωθυπουργικής επίσκεψης στο Πεκίνο.

Είναι αυτονόητο ότι η συνεχώς αυξανόμενη διακίνησης από το λιμάνι του Πειραιά των κινεζικών προϊόντων προς την Ευρώπη, προφανώς έχει και διάσταση που αφορά τη ναυπηγική – ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία αφού η μεταφορά τους γίνεται δια θαλάσσης.

Υπάρχουν όμως ενδείξεις ότι το ελληνικό ενδιαφέρον για την εμπλοκή κινεζικών οικονομικών συμφερόντων δεν περιορίζεται μόνο στην ανεύρεση επιπρόσθετου βιομηχανικού έργου (πρωτίστως επισκευές και συντήρηση των κινεζικών πλοίων που μεταφέρουν τα προϊόντα και δευτερευόντως νέες ναυπηγήσεις) αλλά περιλαμβάνει και την άμεση κινεζική συμμετοχή στα ΕΝΑΕ.

Απ’ ό,τι φαίνεται ο σχεδιασμός περιλαμβάνει τη «διχοτόμηση» των ΕΝΑΕ που ούτως ή άλλως σε επίπεδο εγκαταστάσεων – εκτάσεων έχει ήδη με νόμο επιτευχθεί. Βέβαια, στην πράξη τα «ευτράπελα» θα είναι πολλά. Θα πρέπει να ξεχωριστούν δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας, ύδρευσης, αποχέτευσης κ.λ.π., και φυσικά να κατασκευαστούν περιφράξεις για να οριοθετηθούν οι διακριτοί χώροι. Έχει δει κανείς των χάρτη που συνόδευε ως παράρτημα τον Ν. 4099/2012 για την επιστροφή στο Δημόσιο των εκτάσεων που είχαν παραχωρηθεί στα ΕΝΑΕ;

Για το «στρατιωτικό» τμήμα των ΕΝΑΕ είναι επίσης αυτονόητο ότι κινεζική συμμετοχή αποκλείεται καθώς θα δημιουργηθούν τεράστια προβλήματα με την ασφάλεια της διατιθέμενης τεχνολογίας και τεχνογνωσίας (ιδιαίτερα στον τομέα των υποβρυχίων) καθώς η Κίνα, όπως είναι γνωστό, δεν είναι χώρα – μέλος του ΝΑΤΟ.

Κατά συνέπεια ο σχεδιασμός επικεντρώνεται στο «πολιτικό» τμήμα των ΕΝΑΕ.

Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες η ελληνική κυβέρνηση θα καλόβλεπε μία συμφωνία – πακέτο με τη COSCO για την πώληση της πλειοψηφίας των μετοχών του Οργανισμού Λιμένος Πειραιά (ΟΛΠ) και ταυτόχρονα τη μετατροπή των «αποσχισθέντων» τμημάτων των ΕΝΑΕ σε μία κινεζικής ιδιοκτησίας επισκευαστική – ναυπηγική βάση.

Στο πλαίσιο αυτό η κινεζική πλευρά θα μπορούσε να δεσμευθεί για την προώθηση στο «πολιτικό» κομμάτι των ΕΝΑΕ σε ετήσια βάση ενός αριθμού πλοίων για επισκευές και συντήρηση. Όμως δεν πρέπει να διαφεύγει της εκτίμησης μας ότι αν αποκτηθεί ο ΟΛΠ τότε αυτόματα αποκτάται και η ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη η οποία με μία μικρή σχετικά επένδυση (κατά βάση την εγκατάσταση μίας επιπλέον νέας δεξαμενής PANAMAX) θα μπορούσε να αναλάβει το επισκευαστικό έργο.

Αν όμως το «πολιτικό» τμήμα των ΕΝΑΕ τεθεί υπό κινεζική ιδιοκτησία είναι τότε απαραίτητη η ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη; Ή θα μετατραπεί σε πρόσθετες εγκαταστάσεις φορτο-εκφόρτωσης, αποθήκευσης κοντέινερ και εμπορευμάτων και ελλιμενισμού;

Ταυτόχρονα αν επιβεβαιωθεί και το κυριότερο υλοποιηθεί το κινεζικό ενδιαφέρον για τη δημιουργία μίας ή δύο τραπεζών στην Ελλάδα (που μπορεί να προκύψουν και από την εξαγορά υφιστάμενων τραπεζών, εξ ου και σχετικές διαρροές από την ελληνική αντιπροσωπεία από την Κίνα), τότε θα μπορούσε να αναπαραχθεί το μοντέλο χρηματοδότησης ναυπηγήσεων που έχει υιοθετήσει η Κίνα για τα ναυπηγεία της, όπου ο ελληνικός εφοπλισμός αποτελεί τον σημαντικότερο, αν όχι τον κύριο πελάτη.

Το συγκεκριμένο σχέδιο φέρεται να το αντιμετωπίζουν θετικά και κάποια μέλη της ελληνικής εφοπλιστικής κοινότητας και οι οποίοι αν τα χρηματοπιστωτικά δεδομένα είναι ανταγωνιστικά, προφανώς δεν έχουν κάποιο άλλο ενδοιασμό για τη μεταφορά των ναυπηγήσεών τους στην Ελλάδα.

Σε μία τέτοια περίπτωση το αυθόρμητο ερώτημα που γεννιέται είναι τι θα γίνει με την παρούσα ιδιοκτησία των ΕΝΑΕ καθώς πρόκειται για ιδιωτική εταιρία.

Η παρά τις κυβερνητικές εξαγγελίες περί του αντιθέτου, στασιμότητα που παρουσιάζεται σε ό,τι αφορά το θέμα των ΕΝΑΕ – συμβάσεων υποβρυχίων – απαγόρευση Ευρωπαϊκής Επιτροπής και τα λοιπά ζητήματα, θεωρούμε ότι αποτελεί σαφή ένδειξη ότι οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο μερών καρκινοβατούν.

Πράγμα φυσικό καθώς τα προαναφερθέντα ζητήματα εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια αφέθηκαν στην τύχη τους αφού κανένας από τους πολιτικά ιθύνοντες δεν επέδειξε την πολιτική τόλμη να λύσει το γόρδιο δεσμό με τον άλφα ή βήτα τρόπο.

Όμως στο διάστημα αυτό τα ζητήματα όχι απλώς ωρίμασαν αλλά εξελίχθηκαν σε καρκινώματακαι η κατάσταση μετράει τα πρώτα θύματα που είναι οι εργαζόμενοι των ΕΝΑΕ που εδώ και πολλούς μήνες έχουν ενταχθεί σε καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας (μία ημέρα την εβδομάδα) με αποτέλεσμα να βιώνουν καθημερινά την εξαθλίωση. Και το χειρότερο βέβαια είναι ότι ακόμη και σήμερα δεν φαίνεται στον ορίζοντα κάποια προοπτική.

Για τη διευθέτηση του ζητήματος σε διμερές επίπεδο μεταξύ του ελληνικού δημοσίου και της ιδιοκτησίας των ΕΝΑΕ ο σχεδιασμός φέρεται να περιλαμβάνει την εξής πρόβλεψη:

Την παροχή δέσμευσης της ελληνικής κυβέρνησης προς την ιδιοκτησία των ΕΝΑΕ ότι θα σεβαστεί και εφαρμόσει την απόφαση του διεθνούς διαιτητικού δικαστηρίου (κατά τη γνώμη μας δέσμευση άνευ ουσιαστικού περιεχομένου, αφού η χώρα παρά τα οξυμένα οικονομικά της προβλήματα δεν είναι «παρίας» του διεθνούς συστήματος) με αντάλλαγμα την αποχώρηση των Αράβων και τη μεταφορά του «στρατιωτικού» τμήματος των ΕΝΑΕ στο Πολεμικό Ναυτικό ως τμήμα της οργανικής υποδομής συντήρησης.

Με αυτό τον τρόπο το «στρατιωτικό» τμήμα των ΕΝΑΕ κατά κάποιο τρόπο θα επανακρατικοποιηθεί με κύριο αντικειμενικό σκοπό την ολοκλήρωση των συμβάσεων υποβρυχίων δηλαδή των τριών Type 214 της σύμβασης «Αρχιμήδης» και του ΩΚΕΑΝΟΣ S118 στο οποίο έχουν γίνει οι εργασίες εκσυγχρονισμού μέσης ζωής (ΕΜΖ) στο πλαίσιο της σύμβασης «Ποσειδών ΙΙ». Η πιθανότητα ναυπήγησης των δύο νέων υποβρυχίων Type 214 που επίσης προβλέπει η σύμβαση «Ποσειδών ΙΙ» είναι μάλλον αμελητέα με βάση τη δεδομένη οικονομική κατάσταση της χώρας.

Ας μην παρεξηγηθούμε.

Τα δύο υποβρύχια κρίνονται αναγκαία για το Πολεμικό Ναυτικό αλλά και για τη στρατιωτική ισχύ της χώρας ιδιαίτερα τώρα που λόγω ΑΟΖ τα ελληνικά ζωτικά συμφέροντα επεκτείνονται στην Ανατολική Μεσόγειο. Όμως υπάρχει και μία εφιαλτική οικονομική πραγματικότητα η οποία θα πρέπει να ληφθεί πάρα πολύ σοβαρά υπόψη, γιατί τυχόν έναρξη του προγράμματος χωρίς διασφάλιση της χρηματοδότησης, θα δημιουργήσει τέτοιο χάος που τα μέχρι σήμερα προβλήματα στις συμβάσεις των υποβρυχίων θα φαντάζουν ως απλές… «αβαρίες».

Ο παραπάνω σχεδιασμός, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται ικανός να δώσει διέξοδο στο ζήτημα αλλά, όπως συμβαίνει στη ζωή, εμπεριέχει κινδύνους και απώλειες.

Για παράδειγμα, ένα κομβικό ερώτημα είναι γιατί η κινεζική πλευρά να αποδεχθεί σε πολιτικό – διαπραγματευτικό επίπεδο (γιατί σε νομικό – συμβατικό αποκλείεται) τη σύνδεση μεταξύ ΟΛΠ και εμπορικού τμήματος των ΕΝΑΕ. Με βάση όσα έχουν γίνει γνωστά ο ΟΛΠ θα πωληθεί μέσω ανοικτού διαγωνισμού, δηλαδή με άλλα λόγια η κινεζική πλευρά θα πρέπει να καταβάλλει τίμημα υψηλότερο από τους άλλους ενδιαφερόμενους όποιοι και αν είναι και εάν τελικά εμφανιστούν. Σε ότι αφορά την επισκευή – συντήρηση των κινεζικών πλοίων που μεταφέρουν τα προϊόντα από την Κίνα στον Πειραιά η απόκτηση μίας επισκευαστικής βάσης θεωρητικά είναι πιθανή. Στην πράξη όμως τα πάντα ανάγονται σε αριθμούς. Πόσα πλοία (επισκευαστικό έργο), με τι κόστος και τι υποδομές (συμπεριλαμβανομένου φυσικά του μεγαλύτερου κέντρου κόστους που είναι το προσωπικό).

Διότι στην εξίσωση θα πρέπει να προστεθεί και η παράμετρος των επισκευαστών της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης που ούτως ή άλλως αποτελούν δορυφορικούς υπεργολάβους που εμπλέκονται στη διαδικασία (όταν τα ΕΝΑΕ και τα ναυπηγεία Ελευσίνας πραγματοποιούσαν επισκευές πλοίων πάντα προσελάμβαναν, λόγω δεξιοτήτων και για τον περιορισμό του κόστους, ως υπεργολάβους συνεργεία από τη Ζώνη). Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη γνώση για να αντιληφθεί κανείς, ότι αυτό το μοντέλο βιομηχανικής οργάνωσης (που ισχύει σε όλον τον κόσμο) προφανώς περιορίζει δραματικά τον αριθμό των άμεσα μόνιμα απασχολούμενων στη ναυπηγική επιχείρηση. Ταυτόχρονα όπως προαναφέρθηκε η αλλαγή ιδιοκτησίας του «πολιτικού» τμήματος των ΕΝΑΕ πιθανότατα θα οδηγήσει σε σημαντική συρρίκνωση της ζώνης (και φυσικά της απασχόλησης σε αυτή) και την αλλαγή χρήσης της έκτασης που καταλαμβάνει.

Με άλλα λόγια, θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι η κινεζική πλευρά θα αποδεχόταν εμπλοκή στο «εμπορικό» τμήμα των ΕΝΑΕ αν τα κόστη συντήρησης και επισκευής περιοριζόταν σημαντικά σε σχέση με την εργολαβική ανάθεση των εργασιών σε ναυπηγικές επιχειρήσεις. Που ας σημειωθεί, προκειμένου να «κερδίσουν» τον πολύ σημαντικό πελάτη, θα συμπίεζαν όσο περισσότερο μπορούσαν το κόστος τους ώστε η τελική τιμή να είναι ελκυστική.

Ένα άλλο ερώτημα είναι τι θα γίνει με το «στρατιωτικό» τμήμα των ΕΝΑΕ.

Είναι αυτονόητο ότι για να παραδοθούν τα τρία υποβρύχια Type 214 και ο «ΩΚΕΑΝΟΣ» S118 στο Πολεμικό Ναυτικό θα πρέπει να γίνουν πληρωμές στον κύριο υποκατασκευαστή την TKMS/HDW που είναι ο κάτοχος και ο πάροχος της τεχνογνωσίας και ο φορέας που θα πρέπει να τα πιστοποιήσει. Θεωρούμε, ότι πλέον δεν υπάρχει κάποιος αφελής στη χώρα που να θεωρεί ότι η γερμανική εταιρία δεν θα απαιτήσει την ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΣΗ των αναγκαίων ποσών προκειμένου να προχωρήσει στις εργασίες.

Επίσης, δικαιολογημένα θα πρέπει να υποθέσει κανείς, ότι η αποχώρηση της αραβικής ιδιοκτησίας συνεπάγεται ότι το ελληνικό δημόσιο θα αναλάβει όλα τα έξοδα λειτουργίας και μισθοδοσίας των ΕΝΑΕ συμπεριλαμβανομένων χρεών προς τους εργαζόμενους (για το διάστημα της ισχύος της εκ περιτροπής εργασίας, όπως επανειλημμένα υπουργοί των εκάστοτε κυβερνήσεων έχουν διαβεβαιώσει τους εργαζόμενους), το ελληνικό δημόσιο, τους ασφαλιστικούς φορείς, τους προμηθευτές και άλλα τρίτα μέρη.

Άραγε έχει κάποιος υπολογίσει τον συνολικό λογαριασμό;

Και τέλος το κυριότερο ερώτημα είναι τι θα γίνει στο μέλλον.

Σε ό,τι αφορά το εμπορικό τμήμα οι οργανικές επισκευές των Κινέζων προφανώς θα συντηρήσουν κάποια υποδομή και απασχόληση η οποία όμως σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα θα είναισημαντικά μικρότερη. Επίσης, προφανώς θα απαιτηθεί και πρόσθετο έργο που θα πρέπει να εξευρεθεί από άλλους πελάτες. Σε ό,τι αφορά δε τις νέες ναυπηγήσεις, χωρίς σύστημα χρηματοδότησης ανταγωνιστικό σε σχέση με αυτά που λειτουργούν στην Κίνα και την υπόλοιπη ανατολική Ασία, οι ελπίδες μάλλον θα αποδειχθούν φρούδες.

Σε ό,τι αφορά το στρατιωτικό τμήμα τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα.

Αν υλοποιηθεί η λύση που περιγράφηκε, οι εργασίες και η παράδοση των τριών υποβρυχίων και του «ΩΚΕΑΝΟΣ» S118 πιθανότατα θα ολοκληρωθούν εντός 24 – 30 μηνών. Δεν χρειάζεται πάλι ιδιαίτερη γνώση για να αντιληφθεί κανείς ότι το εν λόγω έργο δεν μπορεί να υποστηρίξει πολυάριθμο εργατικό προσωπικό ή ακόμη ακριβέστερα τη διαφορά που θα προκύψει από τους περίπου 1.000 σημερινούς εργαζόμενους στα ΕΝΑΕ και αυτούς που θα μετακινηθούν στο υπό κινεζική ιδιοκτησία «εμπορικό» τμήμα.

Άραγε, σήμερα, η συντήρηση του Στόλου ως εργατοώρες και ως οικονομικό μέγεθος (μείον το κόστος των ανταλλακτικών, απαρτίων, εξαρτημάτων κ.λπ. που η προμήθειά τους γίνεται από τους κατασκευαστές), μπορεί να διασφαλίσει το απαιτούμενο έργο ώστε να απασχοληθεί το πλεονάζον εργατικό δυναμικό;

Και στο άμεσο και απώτερο μέλλον;

Θα επαναλάβουμε εδώ για ακόμη μία φορά ότι το μοντέλο που ακολουθήθηκε για την ανάπτυξη της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας αποδείχθηκε καταστροφικό. Οι ελληνικές εταιρίες αποτελούσαν μόνο κατ’ όνομα τους κυρίους αναδόχους και ουσιαστικά εκτελούσαν τις ανθρωποβόρες (και κατά συνέπεια υψηλού κόστους) και χαμηλού σχετικά τεχνολογικού επιπέδου εργασίες στη χώρα, επιστρέφοντας μέσω των συμβάσεων υποκατασκευής στους κατόχους και παρόχους της τεχνολογίας και της τεχνογνωσίας τη μερίδα του λέοντος (στην περίπτωση των υποβρυχίων περίπου το 70% της αξίας των συμβάσεων καταλήγει στη γερμανική TKMS/HDW). Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι το πρόβλημα των Ναυπηγείων Ελευσίνας πήρε δραματική τροπή όταν καθυστέρησε η καταβολή μίας πληρωμής στη BAE Systems που είναι ο κύριος υποκατασκευαστής.

Κατά συνέπεια η εποχή της «λαμαρινο-δουλειάς» πρέπει να περάσει ανεπιστρεπτί.

Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε εκ νέου τον τροχό.

Η επιλογή ανάπτυξης εγχώριων σχεδιάσεων και η απόκτηση δυνατότητας ολοκλήρωσης σε συνδυασμό με τις εξαγωγές είναι μονόδρομος για τη μακροβιότητα μίας βιομηχανίας η οποία εξ ορισμού υπόκειται σε κυκλικές μεταβολές.

Αρνούμενοι μέχρι σήμερα να συνειδητοποιήσουμε αυτή την πραγματικότητα, καταστρέψαμε τη βιομηχανία μας και γεμίσαμε το σκηνικό με θύματα. Τους εργαζόμενους που οι θέσεις εργασίας βρίσκονται στο αέρα (ότι και να γίνει είναι οι σίγουρα χαμένοι καθώς οι θέσεις εργασίας είναι βέβαιο ότι θα μειωθούν), το Πολεμικό Ναυτικό που αγκομαχά να συντηρήσει τα υπάρχοντα και αγωνιά για τον εκσυγχρονισμό του Στόλου του, τον φορολογούμενο που αγόγγυστα καταβάλλει τους φόρους του χωρίς αποτέλεσμα.

Εν κατακλείδι, για άλλη μία φορά φαίνεται ότι βάζουμε το κάρο πριν το άλογο.

Ο σχεδιασμός που ακροθιγώς παρουσιάστηκε στον παρόν σημείωμα φαντάζει περισσότερο ως αντίδραση στο αδιέξοδο που φαίνεται να υπάρχει στις διαπραγματεύσεις του ελληνικού δημοσίου με την αραβική ιδιοκτησία των ΕΝΑΕ, παρά ως πλάνο μακροπρόθεσμης ανάπτυξης ενός βιομηχανικού τομέα που πολλοί έχουν κουραστεί να επαναλαμβάνουν, ότι μπορεί να αποτελέσει την ατμομηχανή της εθνικής οικονομίας.

Επίσης, φαίνεται να μην λαμβάνει υπόψιν του τα οικονομικά δεδομένα μίας τέτοιας εξέλιξης. Ξαναρωτάμε (με νόημα!) έχουν υπολογιστεί με ακρίβεια;

Ή θα καταλήξουμε στο αμίμητο, αλλά δυστυχώς σύνηθες για τα ελληνικά δεδομένα: να πληρώσουμε (οι φορολογούμενοι που έχουν αυτή την ιδιότητα για όλη τους τη ζωή) μία φορά για να γίνουν όλα αυτά και να ξαναπληρώσουμε πάλι όταν εκδοθεί η απόφαση του διεθνούς διαιτητικού δικαστηρίου. Και η τότε κυβέρνηση να ανακοινώσει με τρόμο όχι μόνο ότι πληρώσαμε πολλά, αλλά κάναμε και μία… τρύπα στο νερό (μια και αναφερόμαστε στη ναυπηγική βιομηχανία);

Τελικά ο μόνος κερδισμένος από την όλη υπόθεση όπως εξελίσσεται θα είναι η παρούσα ιδιοκτησία των ΕΝΑΕ η οποία θα απαλλαγεί από τα βάρη και τις δεσμεύσεις ενώ από την άλλη πλευρά θα εισπράξει ένα γενναίο (θα διαπιστωθεί όταν εκδοθεί η απόφαση) ποσό για τις απαιτήσεις που έχει εγείρει.

Αλλά πάλι έχει κανείς αναλογισθεί κανείς πώς θα εξηγηθεί στους φορολογούμενους ότι το ελληνικό δημόσιο έκανε τα αδύνατα δυνατά για να συμβεί αυτό; Γιατί το «που» θα εξηγηθεί θα είναι μάλλον στις αίθουσες των Ειδικών Δικαστηρίων.

Ανοικτή αναφορά στις πιέσεις που δέχονται τα μέλη της πομακικής μειονότητας στην περιοχή της Θράκης, γίνεται στην έκθεση του State Department για τα ανθρώπινα δικαιώματα, στο κεφάλαιο που αφορά στην Ελλάδα.

Στην έκθεση αναφέρονται οι καταγγελίες μελών των Πομάκων για τις πιέσεις που δέχονται από τους Τούρκους να απαρνηθούν την ταυτότητά τους και να υιοθετήσουν την τουρκική, ενώ επίσης καταγράφονται καταγγελίες περί «οικονομικών κινήτρων» από την πλευρά των Τουρκόφωνων προς τους Πομάκους, με στόχο να απαρνηθούν την ταυτότητά τους…