Μετά από πολλά χρόνια η ελληνική πολιτεία φαίνεται ότι εγκατέλειψε τον λήθαργο σε σχέση με την εγχώρια βιομηχανία και αποφάσισε να ενεργοποιηθεί, και να κάνει το αυτονόητο, όπως άλλωστε πράττουν εδώ και δεκαετίες πολλές άλλες χώρες στον κόσμο.

Από αυτή την άποψη οι πρόσφατες δηλώσεις του πρώην Υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Παναγιωτόπουλου μετά τη συνάντηση του με τον Λίβυο ομόλογο του κατά τη διάρκεια της διεθνούς αεροναυτικής έκθεσης του Le Bourget ήταν θετικές.

«Μπορούν να χρησιμοποιήσουν δικά μας ναυπηγεία για να κατασκευάσουν πολεμικά πλοία», δήλωσε, μεταξύ άλλων, ο πρώην Υπουργός Εθνικής Άμυνας στον Αιγύπτιο ομόλογο του.

Μήπως όμως είναι πλέον αργά;

Η ελληνική ναυπηγική βιομηχανία πνέει τα λοίσθια.

Οι τρεις μεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα και με βάση τις μέχρι σήμερα ενδείξεις το μέλλον τους προβλέπεται κάθε άλλο παρά ευοίωνο.

Η «εσωτερική» αγορά, δηλαδή τα προγράμματα ναυπηγήσεων του Πολεμικού Ναυτικού,ουσιαστικά έχει εξαφανιστεί αφού οι συνεχείς μειώσεις του αμυντικού προϋπολογισμού καθιστούν δυσχερέστατη ακόμη και τη συντήρηση των υπαρχόντων μέσων.

Αν δε σε αυτή την ανελέητη πραγματικότητα προστεθεί και η επιλογή της κυβέρνησης να προβεί στη μίσθωση δύο φρεγατών FREMM από τη Γαλλία αντί της ναυπήγησης τους με ουσιαστική (σε σχέση με το απώτερο και πρόσφατο παρελθόν) συμμετοχή της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας τότε η εικόνα γίνεται ακόμη πιο ζοφερή.

Όσον αφορά τον όμιλο Νεώριον Συμμετοχών η ρύθμιση μεταξύ των Ναυπηγείων Ελευσίνας και του ελληνικού δημοσίου για τη συνέχιση του προγράμματος των πυραυλακάτων και για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας της επιχείρησης μοιάζει περισσότερο με ασπιρίνη. Ήδη, σύμφωνα, με τα τοπικά μέσα μαζικής ενημέρωσης των Κυκλάδων, οι εργαζόμενοι του δεύτερου ναυπηγείου του ομίλου, του Νεώριου της Σύρου, έχουν αρχίσει δικαστικές ενέργειες για τη διεκδίκηση του 35% του ποσού των 25 εκατ. ευρώ που ήδη κατέβαλε το ελληνικό δημόσιο για τη συνέχιση του προγράμματος των πυραυλακάτων, επικαλούμενοι τη σύμβαση υποκατασκευής μεταξύ των δύο ναυπηγείων.

Το ίδιο ζοφερή είναι και η κατάσταση των Ελληνικών Ναυπηγείων (ΕΝΑΕ). Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της ιδιοκτησίας των ΕΝΑΕ και του ελληνικού δημοσίου κατέληξαν, με βάση τα όσα αναφέρουν οι εργαζόμενοι στις ανακοινώσεις τους, στη σύνταξη ενός πρακτικού που περιλαμβάνει τα σημεία συμφωνίας και διαφωνίας μεταξύ των δύο πλευρών. Όμως, με βάση πληροφορίες που έχουν δει και το φως της δημοσιότητας, το χάσμα στα οικονομικά παραμένει αγεφύρωτο, ενώ επίσης ασαφής είναι η κατάσταση σε ό,τι αφορά την περιβόητη άρση της απαγόρευσης των στρατιωτικών εξαγωγών.

Όμως η πρόσκληση σε κυβερνητικό επίπεδο προς άλλες χώρες να ναυπηγήσουν πολεμικά πλοία στην Ελλάδα, για να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο, μεταξύ άλλων προϋποθέτει:

>δυνατότητα παροχής εγγυήσεων. Περί τραπεζικών δεν γίνεται λόγος (με βάση την οικονομική και γενική κατάσταση και τις προοπτικές των επιχειρήσεων, καμία τράπεζα δεν τις παρέχει, ενώ αν οι κρατικές είναι τα ελληνικά κρατικά ομόλογα…)

>τεχνολογία και τεχνογνωσία. Με άλλα λόγια την κατοχή της πνευματικής ιδιοκτησίας της σχεδίασης αλλά και τη δυνατότητα ουσιαστικής ολοκλήρωσης αισθητήρων, όπλων, συστημάτων διαχείρισης μάχης και των λοιπών άλλων συστημάτων και υποσυστημάτων. Εξαγωγές με τη χρήση σχεδιάσεων που τρίτο μέρος κατέχει την πνευματική ιδιοκτησία τους είναι ευφυολόγημα και κυριολεκτικά ανύπαρκτη επιλογή.

>χρησιμοποίηση των πλοίων από το Πολεμικό Ναυτικό της χώρας ναυπήγησης.

Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, δυστυχώς οι πρόσφατες υπουργικές δηλώσεις αποτελούν ευχολόγιο και μάλιστα καθυστερημένο εδώ και δεκαετίες που δεν μπορεί να δώσει πνοή ζωής σε έναν βιομηχανικό τομέα που θα μπορούσε να είναι από τα δυνατά «χαρτιά» της χώρας.