Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην περιφερειακή, ανδαλουσιανή έκδοση της ισπανικής El Pais προκάλεσε τέτοιο σάλο ώστε η εφημερίδα το απέσυρε από την ιστοσελίδα. Το άρθρο ήταν σκληρά επικριτικό προς την Άνγκελα Μέρκελ, αλλά κυρίως συνέκρινε την τακτική της με αυτή του Χίτλερ για εξασφάλιση “οικονομικού ζωτικού χώρου”. Ακολουθεί μεταφρασμένο το επίμαχο άρθρο, γραμμένο από τον Χουάν Τόρες Λόπες, καθηγητή Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Σεβίλλης:

Είναι χαρακτηριστικό ότι συνηθίζουμε να μιλάμε για «μαστίγωμα» όταν αναφερόμαστε στα μέτρα που επιβάλλουν η Μέρκελ και οι υπουργοί της στις χώρες που πλήττονται περισσότερο από την κρίση. Λένε στους συμπατριώτες τους ότι πρέπει να «μαστιγώσουν» την ανευθυνότητά μας ώστε η ασωτία και τα χρέη μας να μην πληρωθούν από τους Γερμανούς. Το επιχείρημά τους είναι κάλπικο, αφού ανεύθυνοι δεν είναι οι λαοί που η Μέρκελ έχει βαλθεί να μαστιγώνει, αλλά οι γερμανικές τράπεζες. Αυτές προστατεύει, όπως και τις τράπεζες άλλων χωρών, τις οποίες δάνεισαν με περισσή ανευθυνότητα, για να αποκομίσουν κέρδη πολλών εκατομμυρίων.

Τα μεγάλα οικονομικά συγκροτήματα της Ευρώπης σχεδίασαν να δημιουργήσουν ένα μοντέλο νομισματικής ένωσης εξαιρετικά ατελές και ασύμμετρο, που εν συνεχεία αναπαρήγαγε και διεύρυνε τις αρχικές ανισότητες ανάμεσα στις οικονομίες που την αποτέλεσαν. Επιπλέον, χάρη στις τεράστιες επενδυτικές τους δυνατότητες και στη μεγάλη δύναμη των κυβερνήσεών τους, τα μεγάλα επιχειρηματικά συγκροτήματα του Βορρά κατόρθωσαν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους πάμπολλες επιχειρήσεις και ολόκληρους παραγωγικούς τομείς των χωρών της περιφέρειας, όπως η Ισπανία. Αυτό δημιούργησε μεγάλα εμπορικά ελλείμματα στις τελευταίες και πλεονάσματα, κυρίως στη Γερμανία και, σε μικρότερο βαθμό, σε άλλες χώρες του Βορρά.

Παράλληλα, η πολιτική των διαδοχικών κυβερνήσεων της Γερμανίας είχε ως αποτέλεσμα τη συγκέντρωση του πλούτου στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, πράγμα που αύξησε το ήδη υψηλό επίπεδο αποταμίευσης στη χώρα. Μεταξύ 1998 και 2008, η περιουσία του πλουσιότερου 10% της Γερμανίας αυξήθηκε από 45% σε 53% του συνόλου, ενώ αντίστοιχα το 40% των αμέσως παρακάτω είδε την περιουσία του να μειώνεται από 46% στο 40% του συνολικού πλούτου και το φτωχότερο 50% του πληθυσμού να πέφτει από το 4% στο 1%.

Αυτές οι συνθήκες έθεσαν στη διάθεση των γερμανικών τραπεζών τεράστιες ποσότητες χρήματος. Όμως, αντί να το διαθέσουν για να ενισχύσουν την εσωτερική αγορά της Γερμανίας και να βελτιώσουν τη θέση των κατώτερων εισοδηματικών στρωμάτων, το χρησιμοποίησαν (κάπου 704 δισεκατομμύρια ευρώ ως το 2009, σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών) για να χρηματοδοτήσουν το χρέος των ιρλανδικών τραπεζών, την ισπανική φούσκα των ακινήτων και την υπερχρέωση των ελληνικών επιχειρήσεων. Ή για να κερδοσκοπήσουν στο διεθνές χρηματιστικό παιγνίδι. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το ιδιωτικό χρέος της περιφέρειας εκτοξεύτηκε στα ύψη και οι γερμανικές τράπεζες φορτώθηκαν με τοξικά στοιχεία ενεργητικού (κάπου 900 δισεκατομμύρια το 2009).

Το ξέσπασμα της κρίσης τις έφερε σε πολύ δύσκολη θέση. Εντούτοις, αντί η δική τους χρεωκοπία να εμφανιστεί ως συνέπεια της ανεύθυνης και ασύνετης επενδυτικής τους τακτικής (πράγμα το οποίο ουδόλως αναφέρει η Μέρκελ), παρουσιάστηκε ως αποτέλεσμα της σπατάλης και του δημόσιου χρέους των χωρών των οποίων τις τράπεζες είχαν δανείσει οι γερμανικές τράπεζες. Οι Γερμανοί έσπευσαν να αποσύρουν γρήγορα τα χρήματά τους απ’ αυτές τις χώρες, αλλά αυτό δεν έσβησε το χρέος από τους ισολογισμούς των χρεωμένων τραπεζών και χωρών.

Η Μέρκελ ανέλαβε να υπερασπιστεί τους Γερμανούς τραπεζίτες, θέτοντας σε εφαρμογή δύο στρατηγικές. Πρώτον, τις λεγόμενες «διασώσεις», που διαφημίζονται ως σωτηρία των χωρών, ενώ στην πραγματικότητα συνίστανται στη χορήγηση νέων δανείων στις κυβερνήσεις, τα οποία επωμίζονται οι λαοί. Τα χρήματα αυτών των δανείων μεταβιβάζονται στις εθνικές τράπεζες για να γλιτώσουν τη χρεωκοπία και στη συνέχεια να μπορούν να αποπληρώνουν τα χρέη τους προς τις γερμανικές τράπεζες. Δεύτερον, απαγορεύει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αναχαιτίσει μια και καλή τις κερδοσκοπικές επιθέσεις ενάντια στο χρέος των χωρών της περιφέρειας. Έτσι,ανεβάζοντας τα επιτόκια δανεισμού των άλλων χωρών, μειώνει το κόστος δανεισμού της Γερμανίας.

Η Μέρκελ, όπως ο Χίτλερ, έχει κηρύξει τον πόλεμο στην υπόλοιπη Ευρώπη για να διευρύνει και να οικειοποιηθεί αυτό που θεωρεί οικονομικό ζωτικό της χώρο. Μας «μαστιγώνει» για να προστατεύσει τις μεγάλες επιχειρήσεις και τράπεζές της και συνάμα να κρύψει από το εκλογικό της σώμα το όνειδος ενός μοντέλου ανάπτυξης που ανέβασε το επίπεδο φτώχειας στη χώρα της στο υψηλότερο σημείο της τελευταίας 20ετίας, όπου το 24% των μισθωτών κερδίζουν λιγότερο από 9 ευρώ την ώρα και όπου, όπως είπα, ο μισός πληθυσμός κατέχει μόλις το 1% του εθνικού πλούτου.

Το τραγικό είναι οι άρρηκτοι δεσμοί διαπλοκής και συνενοχής ανάμεσα στα συμφέροντα των Ευρωπαίων χρηματιστών που ελέγχουν τις κυβερνήσεις μας και στο πολιτικό προσωπικό που μας προδίδει σαν άθλιος κομπάρσος της Μέρκελ.